“SINABI KO SA ASAWA KO NA ‘NATANGGAL AKO SA TRABAHO’ PARA SUBUKIN SIYA—PERO ANG NARINIG KO SA KINABUKASAN MULA SA TELEPONO… SUMIRA SA PUSO KO NANG HINDI KO INAASAHAN.”

Ako si Mira, 32.

Hindi ako perpekto.
Pero buong puso akong nagmahal.
Sa limang taon kong kasal kay Julian,
ako ang nagpakahirap, nag-ipon, nagtaguyod sa bahay.

Siya?
May trabaho naman…
pero madalas ako ang sumasalo.

Isang araw, habang nakatingin ako sa salamin,
napaisip ako:

“Kapag nawala kaya ang sahod ko…
mamahalin pa rin ba niya ako?”

Hindi ko alam na ang kasagutan—
masakit pa sa kahit anong pagkatanggal sa trabaho.

ANG SANDALING SINABI KO ANG KASINUNGALINGAN

Pag-uwi ko galing opisina,
dala ko ang liham ng PROMOTION
—Senior Operations Head.
Dapat masaya ako.
Dapat may celebration.

Pero hindi.
Mas gusto kong malaman ang totoo.

Kaya pagpasok ko sa pinto,
hinubad ko ang heels,
umupo sa sofa,
at bumulong nang mahina:

“Love… tinanggal ako sa trabaho.”

Tahimik.
Diyos ko—napakabigat ng katahimikan.

Tumingin siya sa akin.
Hindi worried.
Hindi malungkot.
Hindi nag-aalala.

Galit.

“ANO?
ANO NA NAMAN KALOKOHAN ’YAN?!”

Parang sinampal ako.

“Julian… hindi ko ginusto—”

“SYEMPRE!
Puro kapalpakan ka!
Paano na tayo ngayon?
Ano pang silbi mo kung wala kang trabaho?”

Kinagat ko ang labi ko.
Nagpigil ako ng luha.

“Pasensya na—”

“TAMA NA!
Ikaw pa talaga ang magiging asawa?
WALA KA NANG PAKINABANG.”

At umalis siya sa kusina,
iniwan akong mag-isa habang nanginginig ang kamay ko.

Gabi iyon na hindi ko malimutan.

Hindi dahil sa sakit—
kundi dahil sa totoong anyo niya.

ANG ARAW NA NARINIG KO ANG TOTOO NILANG MUKHA

Kinabukasan, nagluluto ako ng kape.
Tahimik, hindi pa rin ako naglalakas-loob magsalita.

Nasa sala si Julian—
naka-video call kay Mama Liza, ang mama niyang hindi ako gusto.

Hindi nila alam,
nakabukas ang pinto ng kusina.

Kaya narinig ko lahat.

“Ma, sinabi niya kagabi. Natanggal daw siya.”

Mama Liza:
“Buti nga sa kanya!
Para naman maalaman niya kung sino talaga nagpapakain sa bahay n’yo!”

Gumulong ang luha ko.

Julian:
“Ma, tinatamad na nga ‘yon sa trabaho.
Pwede ko na ‘yang iwan pag tuluyan na siyang walang pera.”

Parang may kutsilyo na dahan-dahang hinihila sa dibdib ko.

Mama Liza:
“Iwan mo na, anak.
Maghanap ka na lang ng mas maayos.
Hindi ‘yan makakatulong sa future mo.”

Julian:
“Oo nga, Ma.
Kung hindi dahil sa sahod niya dati, matagal ko nang iniwan.”

Nalaglag ang tasa ko sa sahig.

Natahimik silang pareho.

Lumabas si Julian, kita ang gulat sa mukha.

“M-Mira… narinig mo?”

Tumango ako.
Pero hindi ako umiyak.
Hindi ako sumigaw.

Napagod na ako.

ANG PAGBANGON KO NA HINDI NILA INASAHAN

Tinignan ko siya diretso sa mata.

“Hindi ako natanggal, Julian.”

Nanlaki ang mata niya.

“A-Ano?”

Hinugot ko ang envelope mula sa bag.

“Napromote ako.”

Natigilan siya.

“Senior Operations Head na ako.”

Nanginginig ang labi niya.
Hindi dahil masaya…
kundi dahil natakot.

“Love… pasensya ka na kagabi… hindi ko sinasadya—”

Umiling ako.

“Sinadya mo, Julian.
Sinabi mo ang totoong iniisip mo.
Ang totoong pakiramdam mo.”

Humakbang ako palapit.

“Hindi mo ako minahal.
Minahal mo lang ang sahod ko.”

Tumulo ang luha ko—hindi luha ng panghihina.
Lungkot, oo…
pero may tapang na hindi ko pa naramdaman dati.

“Hindi mo ako sinubukan unawain.
Sinubukan mo akong sukatin.”

Hinawakan ko ang singsing ko.
Tinanggal ko ito sa daliri ko.

At nilapag ko sa mesa.

“Kung mawawala ang halaga ko sa’yo dahil akala mo wala na akong trabaho…
hindi mo deserve malaman kung ano talaga ang meron ako.”

Lumingon ako papuntang pinto.

Nilipat ko ang bag sa balikat ko.

“Julian… hindi ako ang nawalan.
Ikaw ang nawalan ng taong handang mahalin ka kahit ano ka.”

At lumabas ako ng bahay.

Hindi ko na narinig ang sigaw niya.
Hindi ko na gusto marinig.

EPILOGO — ANG TUNAY NA PAGTUKLAS

Nakatira na ako ngayon sa sarili kong condo.
Tahimik.
Malinis.
Walang sigawan.
Walang panlalait.

At habang nakaupo ako sa balkonahe, iniinom ang kape…
may isang bagay na malinaw:

Ang tunay na pagsubok sa pag-ibig…
hindi kung paano kayo sa masaya.
Kundi kung paano ka nila tinitingnan
kapag akala nilang wala ka nang maibibigay.

At doon ko nakita: