PINALAYAS NILA ANG KAPATID NA UMUWING WALANG PASALUBONG MULA ABROAD, PERO HINDI NILA ALAM NA INTENSYON NIYA TALAGANG HINDI SILA PASALUBONGAN

Puno ng handa ang hapag-kainan nina Aling Minda.

Lechon, spaghetti, at fruit salad.

Dumating na kasi galing Dubai ang panganay na anak na si Eric matapos ang limang taong hindi pag-uwi.

Nakangiti sina Gloria (ang pangalawang kapatid) at si Jun-jun (ang bunso).

Sabik na sabik sila hindi kay Eric, kundi sa inaasahan nilang malalaking Balikbayan Box.

“Sigurado ako, may iPhone ako kay Kuya!” sabi ni Jun-jun.

“Ako naman, sigurado ‘yung branded na bag at mga pabango!” sabi ni Gloria.

Bumukas ang pinto. Pumasok si Eric.

Payat, maitim ang ilalim ng mata, at halatang pagod na pagod.

Ang tanging dala lang niya ay isang maliit na backpack na kupas na.

“Nay, mano po,” bati ni Eric sabay halik sa kamay ng ina.

Nilingon siya ng mga kapatid niya.

Tumingin sila sa likuran ni Eric. Wala.

Tumingin sila sa labas ng pinto. Walang van, walang kahon.

“Kuya, nasaan ang Balikbayan Box?” tanong agad ni Gloria, nawala ang ngiti.

“Wala akong pinadala, Glo,” mahinang sagot ni Eric. “Wala rin akong bitbit. ‘Yan lang backpack ko.”

Nagkatinginan ang pamilya. Biglang bumigat ang hangin.

“Ano?!” sigaw ni Jun-jun. “Limang taon ka sa Dubai, Kuya! Engineer ka doon ‘di ba? Kahit chocolates wala?”

“Pasensya na kayo. May pinaglaanan kasi ako ng sweldo ko,” paliwanag ni Eric habang umuupo sana para uminom ng tubig.

Pero padabog na ibinagsak ni Gloria ang platong hawak niya.

“Ang kapal ng mukha mo! Uuwi ka dito para ano? Para kumain ng handa namin? Kami na nga ang nag-effort magluto tapos ikaw wala man lang ambag?”

“Anak,” singit ni Aling Minda, pero halatang dismayado rin siya. “Kahit man lang sabon o lotion para sa nanay mo, wala?”

“Nay, nag-ipon po kasi ako para sa—”

“Para sa sarili mo!” putol ni Gloria. “Ang damot mo! Siguro nagsugal ka doon no? O kaya may ibang babae ka! Kaya wala kang naiuwi sa amin! Wala kang kwentang kapatid!”

Sumikip ang dibdib ni Eric.

Tinitigan niya ang pamilyang binubuhay niya buwan-buwan sa pamamagitan ng remittance.

Ngayon lang siya sumablay sa pasalubong, ganito na ang trato sa kanya.

“Lumayas ka!” sigaw ni Jun-jun. “Kung wala kang dala, wala kang silbi dito! Doon ka matulog sa labas!”

Walang kumampi kay Eric.

Kahit ang nanay niya ay tinalikuran siya at pumasok sa kwarto, masama ang loob.

Tumayo si Eric. Pinigilan niya ang luha.

“Sige,” sabi ni Eric. “Aalis ako. Pasensya na kung nadismaya ko kayo.”

May kinuha siyang isang brown envelope sa loob ng kanyang backpack at ipinatong sa mesa, sa tabi ng lechon na hindi man lang niya natikman.

“Para sa inyo sana ‘yan. Happy Birthday, Nay. Happy Graduation, Jun. At para sa’yo Glo, peace offering.”

Lumabas si Eric ng bahay habang umuulan.

Nang makaalis na ang kapatid, galit na kinuha ni Gloria ang envelope.

“Ano ‘to? Sulat ng pagso-sorry? Barya?”

Binuksan niya ito at inilabas ang laman.

Nanlaki ang mga mata ni Gloria.

Nalaglag ang panga ni Jun-jun.

Lumabas si Aling Minda nang marinig ang tili ni Gloria.

“A-ano ‘yan?” tanong ng ina.

Nanginginig ang kamay ni Gloria habang binabasa ang dokumento.

Ito ay ang Original Certificate of Title ng lupa at bahay na tinitirhan nila.

Matagal na kasing nakasanla ang bahay na ito at malapit nang rematahin ng bangko dahil sa laki ng utang na naiwan ng yumaong tatay nila.

Sa loob ng envelope, may isang sulat at passbook.

Binasa ni Aling Minda ang sulat ni Eric nang malakas, habang nanginginig ang boses:

“Nay, Glo, Jun…

Pasensya na kung wala akong chocolates, sapatos, o pabango.

Sa loob ng limang taon, tinitipid ko ang sarili ko. Kumakain ako ng delata at noodles lang sa Dubai para maipon ko ang 3 Milyon na pambayad sa sanla ng bahay natin.

Ayokong mapalayas kayo. Ito ang regalo ko—ang kasiguraduhan na may bahay tayong matatawag na sariling atin habambuhay.

At ‘yung passbook, may laman ‘yang 500k, pang-negosyo niyo ni Nanay para hindi na kayo umasa sa padala.

Intensyon kong hindi magdala ng pasalubong na nauubos, para mabigyan ko kayo ng regalong hindi nananakaw.”

Bumuhos ang matinding iyak sa loob ng bahay.

Napagtanto ni Gloria na habang naghahanap siya ng imported na bag, binayaran pala ng kuya niya ang bubong sa itaas ng ulo nila.

Si Jun-jun na naghahanap ng sapatos, hindi alam na ang kuya niya ang nagsemento ng lalakaran nila.

Tumakbo silang lahat palabas.

“Kuya! Kuya Eric!” sigaw nila sa gitna ng ulan.

Nakita nila si Eric sa dulo ng kalsada, naghihintay ng tricycle, basang-basa.

Dinaig pa nila ang sprinter sa bilis ng takbo.

Niyakap ni Aling Minda ang anak.

Lumuhod si Gloria at Jun-jun sa paanan ng kuya nila, humahagulgol.

“Patawarin mo kami, anak! Patawarin mo kami!” iyak ng ina. “Ang babaw namin! Ang sama-sama namin!”

Napangiti nang mapait si Eric pero niyakap pabalik ang ina.

“Ayos lang ‘yun, Nay. Ang mahalaga, sa atin na ang bahay. Wala nang kakatok para paalisin kayo.”

Sa gabing iyon, walang imported na chocolates sa hapag-kainan.

Pero iyon ang pinakamasarap na hapunan nila—dahil kasabay ng lechon at spaghetti, nilunok nila ang kanilang pride at natutunan ang tunay na halaga ng pagmamahal ng isang kapatid na handang magmukhang madamot, mabuo lang ang kinabukasan ng pamilya.