PINAGTAWANAN NILA ANG AMA KO NANG SABIHIN NIYA NA MAGIGING PILOTO KAMI—NGAYONG ARAW, IPINAHIYA NAMIN SILA SA PAMAMARAANG HINDI NILA MALILIMUTAN

Ako si Aira, 27.
Kasama ko ang kambal kong kapatid na si Althea, 27 din.
At sa loob ng maraming taon, iisa ang pangarap namin: maging piloto.

Mahirap lang kami.
Ang tatay namin—si Tatay Rodel—ay isang mekaniko ng jeep.
Halos laging may grasa ang mga kamay niya, at ang sahod niya ay sapat lang para sa bigas at ulam.

Pero kahit ganoon…
si Tatay ang pinakamalaking pangarap na nakakita ng liwanag sa amin.

“Mga anak,” sabi niya noon habang nag-aayos ng lumang makina,
“balang araw… lilipad kayo. Hindi ko alam paano… pero ibibigay ko ang lahat.”

Marami ang tumawa sa kaniya.
Marami ang nagsabi:

“Rodel, piloto? Sa dalawang anak mong babae? Sa hirap ninyo?”
“Magpapaasa ka lang.”
“Magtrabaho na lang sila sa mall, doon sila bagay.”

At sa tuwing nakakarinig kami ni Althea ng ganitong salita—
nanginginig ang puso namin.
Pero si Tatay?
Hindi kailanman sumuko.

ANG MGA TAONG NANLAIT SA AMIN

Sa eskwela, nilalait kami:

“Anak ng mekaniko, gustong maging piloto? Uy, baka maging flight attendant pa, kung papalarin!”

May mga tumatawa pa kapag nakikita kaming nag-aaral ng aviation books na pinulot lang namin sa book sale.

Pero sa lahat ng iyon, may isang taong nanatiling matatag—
si Tatay.

“Tumawa lang sila, mga anak. Ang mahalaga, abot ninyo sa puso ninyo ‘yang pangarap.”

Araw-araw, nagtatrabaho siya hanggang madaling araw para may pambayad kami sa review, entrance exams, training, fuel para sa flight hours.

Isang araw, nag-collapse si Tatay sa pagod.
Sinabi ng doktor:

“Kung hindi siya magpapahinga, delikado.”

Pero nang gumising siya, ang una niyang sinabi:

“May training kayo bukas, ‘di ba? Gisingin n’yo ako maaga.”

Tinakpan namin ang mukha namin para hindi niya makita ang luha.

ANG ARAW NG PAGTATAPOS — AT ANG AMING REGALO KAY TATAY

Lumipas ang limang taon ng pag-aaral, paghihirap, pag-iyak, at halos pagsuko.

Pero dumating ang araw na hinihintay namin:
Graduation sa Flight Academy.

Binigay sa amin ang Pilot Wings.

Kami ay opisyal nang Commercial Airline Pilots—sabay.

At ang taong unang tumakbo sa gitna ng hall habang umiiyak?

Si Tatay.

Hindi siya nakapagsalita.
Nanginginig ang labi niya, parang hindi makapaniwala na totoo ang nakikita niya.

Tinakpan ko ang mata niya, sabay sabi:

“Tay… tuparin na natin ang pangarap ninyo.”

Natawa si Althea habang niyakap siya mula sa kabilang side.

At doon umiyak si Tatay.
Hindi dahil sa pagod.
Hindi dahil sa hirap.

Kundi dahil lahat ng pagod niya ay nagbunga.

ANG PAGBABALIK SA MGA TAONG NANLAIT

Pagkatapos ng graduation, inimbitahan kami ng airline sa isang event.

At nandoon ang ilan sa mga taong dating tumatawa sa amin.
Magugulat ka kung gaano katahimik ang mga taong sanay manlait… kapag nakita nilang mali sila.

“Rodel… anak mo ba talaga ‘yan? Yung dalawang piloto?”

Tumingin si Tatay, hawak kamay namin.

“Hmp. Noong tumatawa kayo, hindi ba kayo naniniwala?”
Ngumiti siya.
“Ayan. Dalawa pa.”

Huminto ang lahat.

At doon namin naramdaman ang tunay na tagumpay:

hindi ang lumipad, kundi ang patunay na may pakpak ang pangarap ng mga taong may pusong gaya ng kay Tatay.

EPILOGO: ANG AMA NA HINDI NANGANAK NG PILOTO—KUNDI LUMIKHA NG DALAWANG PAKPAK

Ngayon, tuwing nakikita namin si Tatay sa airport, may suot siyang ID na may nakasulat:

FATHER OF THE FLIGHT CAPTAINS

At siya ang pinakamayabang, pinakamalakas ngumiti, at pinaka-excited na tao tuwing takeoff namin.

Hindi dahil piloto kami…
kundi dahil alam niyang sa bawat pag-angat namin sa ulap—

dala-dala namin ang pangarap niyang dati nilang pinagtawanan.

MORAL LESSON

Minsan hindi pera ang nagpapalipad sa tao—kundi ang ama o ina na naniniwala sa kanila, kahit buong mundo ang tumatawa.