PINA-KASAL AKO SA MATABANG BILLIONAIRE — PERO
“PINA-KASAL AKO SA MATABANG BILLIONAIRE — PERO HINDI KO ALAM NA NAKA-MASKARA LANG PALa ANG TUNAY NIYANG PAGKATAO”
Ang kasunduan
Ako si Mira, disiotso anyos, panganay sa tatlong magkakapatid, at mula pagkabata, tinuruan na ako ni Nanay na ang pagmamahal ay hindi nabibili ng pera.
Pero minsan, dumarating ang gutom at bayarin na hindi na kayang takpan ng mga magagandang salita.
Isang gabi, umuwi si Tatay na tahimik, may dalang sobre. Sa loob, puro papeles at notice of eviction.
TATAY:
“Mira… kung hindi tayo makabayad ngayong buwan, mapapalayas tayo. Wala na rin tayong pambayad ospital kay Bunso.”
MIRA:
“Tay, pwede po akong magtrabaho—”
TATAY (putol ang salita niya):
“May nag-alok na tumulong… isang mayamang lalaki. Pero may kapalit.”
Kinabukasan, may dumating na kotse itim sa baryo. Mula roon, bumaba ang isang lalaking mataba, panay alahas, mamahaling relo, at halos hindi makahinga sa laki ng tiyan. Ito raw ang billionaire na handang magbayad ng lahat ng utang… kapalit ng kasal.
“Sir” ARNULFO:
“Miss Mira, hindi mo ako kailangan mahalin agad. Kailangan ko lang ng asawa na rerespetuhin ako. Lahat ng gastusin sa pamilya mo, ako na.”
Pinisil ni Nanay ang kamay ko, nanginginig.
NANAY (pabulong):
“Anak… hindi namin ito pipilitin. Pero kung sakali, hindi namin kakalimutan ang sakripisyo mo.”
Hindi ko mahal ang lalaking nasa harap ko. Totoong natakot pa nga ako.
Pero sa likod niya, nakita ko ang bunso ko sa wheelchair, nakasuot mask sa oxygen. Doon ko sinagot ang tanong na hindi pa nila ibinubuka.
MIRA:
“Kung ito po ang magliligtas sa pamilya ko… papayag ako.”
Ang misteryosong billionaire
Lumipas ang ilang linggo, ang kasal ay inayos nang mabilis. Simple lang sa maliit na kapilya, pero magarbo ang mga bulaklak at dekorasyon, lahat sagot ng billionaire.
Suot niya ang suit na sobrang sikip sa tiyan, butones na halos pumutok. Pawisin, hinihingal, parang hindi sanay tumayo nang matagal.
Sa unang tingin, mukha talaga siyang lalaking sanay mag-utos, hindi magpasan.
Wala siyang masyadong tingin sa mata ko, laging iwas, laging nakayuko.
ARNULFO (sa altar, mahina ang boses):
“Pasensya na kung ganito ang itsura ko. Hindi mo naman ako kailangang gustuhin ngayon. Sana… balang araw, masanay ka rin.”
Walang romcom music. Walang fireworks.
Ang narinig ko lang ay “I do,” na parang sentensya para sa puso ko, pero kaligtasan para sa pamilya ko.
Sa unang gabi sa mansyon, may isang bagay ang agad kong napansin:
Sa kuwarto niya, may isang malaking tokador na punô ng mga maskara, wig, at kung anu-anong prosthetics na para bang gamit ng artista sa pelikula. May surgical glue, special makeup, at mga larawan niya na medyo… iba ang itsura.
MIRA (sa isip):
“Siguro dati artista siya… o baka insecure lang talaga sa itsura niya.”
Ayaw ko mag-usisa. Wala akong karapatan, sa tingin ko. Ang usapan, kasal kapalit ng tulong, hindi pagmamahal kapalit ng katotohanan.
Ang lalaking may dalawang mukha
Mula nang tumira ako sa mansyon, halos hindi kami magkasabay kumain.
Nakangiti siya palagi kapag may katulong sa paligid, pero kapag kaming dalawa na lang, tahimik, parang laging may tinatago.
May isang gabing bigla siyang nag-alok na samahan akong kumain sa garden.
ARNULFO:
“Mira, gusto mo bang maglakad-lakad? Medyo malamig ngayon. Baka nababagot ka na sa loob ng bahay.”
Habang naglalakad kami, pinanood ko siya maglakad. Mabigat ang bawat hakbang, pero minsan parang… overacting.
Parang sinasadya niyang gawing mas mabigat kaysa totoo.
MIRA (diretsong tanong):
“Sir Arnulfo… lagi po ba kayong ganito kataba? Parang hirap po kayo huminga.”
ARNULFO (natawa, medyo bitin):
“Matagal-tagal na rin… pero sanayan lang. Mas importante kung ano ang nasa puso ng tao, ‘di ba?”
Hindi ko alam kung bakit, pero parang may ibang tono sa boses niya. Parang may kilala akong ganitong timbre, pero hindi ko matandaan kung saan.
Lumipas ang mga araw, may pattern akong napansin:
Tuwing umaga, maaga siyang nagigising, pero laging nakakandado sa banyo nang matagal.
Tuwing gabi, bago matulog, lagi siyang nagsasabi na huwag akong papasok sa kuwarto niya kahit anong mangyari.
At minsan, naririnig ko ang shower na bukas, pero parang may iba pang tunog—tunog pagtanggal ng kung ano.
Isang gabi, habang lahat natutulog, nagising ako dahil may narinig akong mahina:
BOSES NG LALAKI (mula sa kuwarto niya, hindi masyadong paos):
“Kaya mo ‘to, Lance. Konti na lang. Malalaman mo rin kung totoo siya.”
“Lance?”
Hindi iyon pangalan ng lalaking pinakasalan ko.
Ang lihim sa likod ng pinto
Isang gabi, bumuhos ang malakas na ulan. Kumidlat, kumulog, namatay ang kuryente saglit.
Lumabas ako ng kuwarto para tingnan kung ayos ang mga katulong. Tahimik ang buong mansyon, maliban sa isang liwanag na galing sa kuwarto ni Arnulfo—flashlight lang.
Dumikit ako sa pinto. May narinig akong paghingal, pero hindi na katulad ng dati. Mas magaan, mas steady.
Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Mahina kong pinihit ang seradura. Hindi nakandado.
Pagbukas ko nang kaunti, nakita ko sa salamin ang isang lalaking nakatalikod, walang suot pang-itaas, pawis, pero hindi mataba. Katamtaman ang pangangatawan, may konting abs, at nasa mesa sa harap niya ang isang…
buong set ng “matabang katawan” na parang balat-costume: tiyan na gawa sa silicone, breastplate, maskarang bilugan ang mukha, at kung anu-anong prosthetics.
Napatigil ako. Napasinghap.
MIRA:
“Sino ka…?”
Nataranta siya, agad niyang hinawakan ang maskara, pero huli na. Nagkaharap kami sa salamin.
Ang lalaking nasa harap ko ngayon, walang maskara, ay isang gwapong lalaki—matangos ang ilong, malalim ang mata, parang model sa billboard na madalas kong tinitingala sa siyudad.
Dahan-dahan siyang humarap sa akin, hawak pa rin ang silicone “tiyan” sa kamay.
LANCE/ARNULFO:
“Mira… ito na siguro ‘yung araw na kinatatakutan ko.”
Ang pag-amin
Umupo kami pareho. Ako, nanginginig ang kamay. Siya, parang mas natatakot pa sa akin.
MIRA:
“Pangalan n’yo… hindi talaga Arnulfo, ‘di ba?”
LALAKI:
“Ang totoo… Lance Eduardo ang pangalan ko. Ako ‘yung tunay na may-ari ng kompanya. Si ‘Arnulfo’—ang matabang version ko—testing lang ‘yon. Maskara lang. Parte ng trabaho ko sa R&D ng kumpanya… pero higit pa do’n, parte ng plano ko.”
Naguluhan ako. Mas lalo pa nang ngumiti siya nang may pait.
LANCE:
“Mula bata, sanay na ako na lahat ng tao lumalapit kasi gwapo raw ako, may pera, may pangalan. Walang lumalapit dahil sa puso ko.
No’ng narinig ko ang tungkol sa pamilya n’yo, na may utang, na hirap… nagdesisyon akong subukan kung may babaeng papayag magmahal ng taong akala niya hindi niya gusto sa itsura pa lang.
Oo, Mira… sinubok kita. Ginamit kita sa ‘eksperimento’ ko. At alam kong mali ‘yon.”
Namilog ang mata ko, hindi dahil sa itsura niya, kundi dahil sa sakit ng totoo.
MIRA (lumuluha):
“So… para sa’yo, experiment lang ako? Premyo? Subject?”
LANCE (iyong boses niya basag):
“Sa simula… oo. Pero habang mas nakikilala kita, habang nakikita ko kung paano mo inuuna ang pamilya mo kaysa sa sarilI mo, kung paano mo tiniis ang takot at hiya para maligtas sila—
—do’n ko napagtanto na ako na ang nasusubok. Hindi puso mo… kundi puso ko.”
Tumayo ako, lumayo nang konti.
MIRA:
“Alam mo bang bawat gabing katabi ko ang ‘Arnulfo’ na ‘yon, nagdarasal ako na sana kahit hindi mo ako mahal, igalang mo man lang ako?
Tapos ngayon malalaman ko, may gwapong Lance sa likod ng lahat, at ako lang ‘yung tanga na nag-isip na ito na lang ang kapalaran ko.”
Tahimik siya sandali, tapos lumuhod sa harap ko.
LANCE:
“Wala akong karapatang humingi ng tawad, pero gagawin ko pa rin. Pasensyahan mo ‘ko, Mira.
Kung gusto mong umalis, babayaran ko pa rin lahat ng utang ng pamilya mo. Wala akong babawiin.
Pero bibigyan mo ba ako ng isa pang pagkakataon—bilang Lance, hindi bilang ‘matabang billionaire’ na ginawa kong maskara?”
Puso laban sa sugat
Hindi madali ang sagot.
Sa bawat sandali, naririnig ko ang hagikhik ng mga taong i-insulto ako kapag nalaman nila ang kuwento namin.
Pero naaalala ko rin ang mga gabing nasa ospital kami, hawak ko ang kamay ni Bunso, at naramdaman ko kung paano talagang nagbayad si Lance ng lahat, walang reklamo.
MIRA (mahina, pero malinaw):
“Hindi madaling patawarin ang taong ginamit ako para sa ‘pagsubok’ niya.
Pero kung talagang nirerespeto mo ako… hindi mo ako ipipilit, diba?”
LANCE:
“Oo. Simula ngayon, wala nang pilitan. Ikaw na ang pipili kung gusto mo akong makilala ulit—bilang totoong ako.”
Lumipas ang ilang linggo, nanatili ako sa mansyon, hindi bilang “asawa ng matabang billionaire,” kundi bilang taong sinusubukan makilala muli ang isang lalaki na dati nang nagsinungaling.
Dahan-dahan, nawala na ang costume. Lumalabas si Lance sa harap ng mga empleyado bilang siya mismo.
At sa bawat pagkakataon, nanatili akong nakamasid, tinitimbang kung alin ang mas mabigat: ang kasalanan niya o ang pagbabago niya.
Ang bagong simula
Isang araw, habang magkakasama kaming kumain kasama ang pamilya ko na inimbita niya sa mansyon, tinanong ako ni Nanay nang diretsahan.
NANAY:
“Anak… kung aalis ka ngayon, wala na talagang utang, ligtas na si Bunso. Ano ang gusto ng puso mo?”
Tumingin ako kay Lance. Wala siyang sinabi. Wala siyang pilit. Nakatitig lang, parang handang tanggapin kung ano man ang desisyon ko.
Huminga ako nang malalim.
MIRA (nakatingin kay Nanay, tapos kay Lance):
“Nay… sa una, naisip ko na ibinigay ko ang puso ko kapalit ng pera.
Pero ngayon naiintindihan ko—hindi pera ang hinahanap ko. Totoo lang.
At kung may isang bagay na gusto ko ngayon… ‘yon ang makita kung kayang maging totoo ang lalaking ‘to hanggang dulo.”
Tumayo ako, humarap kay Lance.
MIRA:
“Lance… simula ngayon, kalimutan muna natin ‘yung kasal sa papel. Kilalanin muna natin ang isa’t isa bilang dalawang taong magkatapat, walang maskara, walang costume.
Kung kaya mong mahalin ang babaeng pumayag maikasal dahil sa kahirapan, kakayanin ko ring subukang mahalin ang lalaking minsan nagsinungaling, pero ngayon pilit nagiging totoo.”
Nagningning ang mata niya, hindi dahil panalo siya, kundi dahil binigyan siya ng pangalawang pagkakataon.
LANCE (puno ng pag-asa):
“Salamat, Mira. Simula ngayon, hindi na kita susubukan. Sasamahan na lang kita… kung papayag ka.”
