Gabi iyon, eksaktong alas-dose, habang inaayos ko ang mga damit sa walk-in closet namin dito sa Quezon City, nang may makita akong bagay na nagpainit sa ulo ko hanggang sa manhid.

Sa may sampayan, sa gitna ng mga bagong-labada, nakasabit ang bra ng katulong namin—si Hani.

At sa loob nito, nakabilot nang parang regalo…

…ay ang bríef ng asawa ko, si Tomas.

Ang bríef na ilang araw ko nang hindi mahanap.

Parang may kuryenteng umakyat diretso sa ulo ko.

Hindi na ako nag-isip. Nilapitan ko si Hani at sinampal ng malakas.

“Walanghiya ka! Nakikipagtulugan ka sa asawa ko?!”

Napahandusay siya sa malamig na sahig, nanginginig ang labi at mangiyak-ngiyak:

“Hindi… hindi po ako, Ma’am Vy… please pakinggan n’yo po ako…”

Pero ayaw kong makinig kahit isang salita.

Sa galit na hindi ko na makontrol, itinapon ko ang mga gamit niya palabas sa bakuran at pasigaw na sinabi:

“LUMAYAS KA! NGAYON DIN!”

Sa labas, malamig ang hangin, parang ginugupit ang balat ng tao. Malakas ang hangin, parang umiiyak ang gabi.

Nasa tabi siya ng gate, nanginginig at umiiyak, habang ako naman ay isinara ang pinto at naglalagablab sa galit.

Makaraan ang sampung minuto, may ilaw ng kotse na tumama sa bakuran.

Ang asawa ko—si Tomas—dumating nang mas maaga kaysa sa inaasahan.

Nakita niya ang bukas na gate, kalat na gamit, at ako—pulang-pula ang mukha sa galit, nanginginig ang kamay.

“Vy… ano’ng ginawa mo kay Hani? Bakit nasa labas siya sa lamig?”

Inihagis ko sa mukha niya ang bra at bríef:

“Hindi mo pa rin alam? Oh ayan! Ebidensiya ng kalokohan n’yo!”

Tinitigan ni Tomas ang dalawang piraso ng damit…

At biglang namutla ang mukha niya.

Hindi yung itsurang nahuli.

Kundi itsurang… takot.

ANG NAKAKAGULAT NA KATOTOHANAN

Umatras siya nang isang hakbang, hirap huminga.

“Vy… makinig ka muna. Hindi ito tungkol kay Hani.”

Napangisi ako, puno ng pang-uuyam.

“Hindi? Naka-bilog ang bríef mo sa bra niya tapos sasabihin mong hindi? Ang bobo mo ba tingin mo sa ’kin?”

Tumitig ako kay Tomas, hinihintay na ipagtanggol niya ang sarili. Pero nanatili lang siyang nakatayo, maputla, parang may multong sumusunod sa pagitan ng hangin at anino.

“Hindi ito tungkol kay Hani…” ulit niya, mahina ang boses.

“Tomas, huwag mo ’kong paikutin. Kita ko na ang ebidensiya!” Napalakas ang boses ko.

Pero hindi niya ako tinitingnan. Nakatingin siya sa bra at bríef na nasa sahig, para bang isa ’yong bomba na sasabog anumang segundo.

“Vy… please… pakinggan mo muna ’ko bago ka mag-desisyon,” anas niya.

“Magpaliwanag ka, ngayon na.”

Tumingin si Tomas sa labas. Nakita niya si Hani na nanginginig sa lamig, yakap-yakap ang maliit na bag niya. Lumapit siya sa gate at bumaba ang tono ng boses niya.

“Hani… pasok ka muna.”

“HUWAG!” sigaw ko. “Hindi siya papasok sa bahay ko!”

Huminto si Hani, umiiyak.

“Ma’am Vy… hindi ko po talaga—”

“TUMAHIMIK KA!”

Pero tumingin si Tomas sa kanya na may kakaibang takot.

“Hani… sabihin mo sa kanya. Kailangan na. Bago mahuli ang lahat.”

Napako ako sa kinatatayuan ko.

“Anong kailangan nang sabihin? Tomas, ano ba ’to?”

Umiling si Hani, nanginginig pa rin.

“Sir… hindi ko kaya… baka… baka—”

“Sabihin mo!” sigaw ni Tomas, halos mabasag ang tinig.

At doon bumigay ang binti ni Hani. Lumuhod siya sa semento, umiiyak nang parang bata.

“Ma’am… hindi ko po ginusto… hindi ko po talaga ginusto…”

“Anong hindi mo ginusto?!” singhal ko.

Tumingin siya sa akin, luhaan.

“Ma’am… ’yong bríef ng asawa n’yo… hindi po galing sa kwarto n’yo. Hindi po ako ang kumuha. Nilagay lang po sa damit ko…”

“SINONG NAGLAGAY?!”

Natigilan si Hani.

Hindi siya makatingin sa akin.

Hindi siya makatingin kay Tomas.

Dahan-dahang bumuka ang labi niya.

“Ma’am… may taong pumapasok sa bahay kahit naka-lock.”

Nanginig ang buong katawan ko.

“Ano? Hani, anong pinagsasasabi mo?”

Pero sumagot si Tomas, boses basag:

“Vy… matagal ko nang gustong sabihin sa ’yo. May nangyayari sa bahay na ’to. Hindi normal.”

“Anong hindi normal?!”

Huminga nang malalim si Tomas.

“Hani… sabihin mo lahat.”

Si Hani, nanginginig pa rin, nagsalita:

“Ma’am… may tao pong pumapasok sa kwarto n’yo tuwing wala kayo. Kahit naka-padlock. Kahit naka-deadbolt.”

Nanlamig ang batok ko.

“Hindi ’yan totoo—”

“Totoo, Vy.” si Tomas. “At may CCTV footage ako.”

Tumigil ang mundo ko.

“CCTV? Anong—?”

Lumakad si Tomas papunta sa study room. Sumunod ako, galit pero kinakain ng takot. Binuksan niya ang computer at pinakita ang folder.

CAMERA_BEDROOM
CAMERA_CLOSET
CAMERA_HALLWAY

“Tomas… kailan ka naglagay ng camera?!”

“Tatlong linggo na.”

“Bakit hindi mo sinabi?!”

Tumingin siya sa akin. At dito ko lang napansin: may takot sa mga mata niya na hindi ko pa nakikita kahit kailan.

“Dahil… hindi ko alam kung paano sasabihin sa ’yo na… may gumagalaw sa mga gamit mo. Na may kumikilos sa gabi. At hindi ko alam kung sino.”

Parang nagkaroon ng yelo sa loob ng dibdib ko.

Binuksan niya ang video.

Sa screen, gabi. Madilim. Wala akong marinig kundi yabag ng aso sa labas.

Tapos…

Bumukas ang pinto ng closet.
Mag-isa.

“Hindi ’to totoo…” bulong ko.

Sa video, may anino. Maliit. Manipis. Parang silweta ng tao.

Pero hindi klaro.

Lumapit sa drawer.

Binuksan ang drawer.

Kinuha…

isang bríef ni Tomas.

Tapos:

May kamay.
Isang kamay ng babae.
Payat. Mahaba ang kuko.

Sinuksok ng kamay ang bríef sa loob ng bra na nakasabit.

At bago umalis, humarap ang anino sa camera.

Hindi malinaw ang mukha.

Pero ang boses…

Mahina. Paos.

“Kanya ’to… hindi sa kanya…”

Napaatras ako.

“Sino ’yon?!” sigaw ko.

Tahimik sina Tomas at Hani.

Tapos dahan-dahan, nagsalita si Hani:

“Ma’am… matagal ko na pong nakikita ’yon. Akala ko po multo. Pero isang beses… nakita ko nang mas malinaw…”

“Anong nakita mo?”

Nilunok niya ang laway niya.

“Babae po. Tingin ko… kilala n’yo.”

Napatiim-bagang ako.

“Kilala ko? Hani, huwag mo ’kong pinaglalaruan.”

Umiling si Hani.

“Hindi po ako nagbibiro, Ma’am. ’Yong buhok niya… mahaba. Medyo kulot. Tapos palagi po siyang naka-puting damit… parang pangtulog.”

Tumingin ako kay Tomas.

“Wala naman tayong kilala na gano’n.”

Pero si Tomas, nanigas ang mukha.

“Meron.” bulong niya.

“Sino?!”

Huminga siya nang malalim, parang may bato sa lalamunan niya.

“Vy… tandaan mo nung kinuha natin ’yong bahay na ’to? May sinabi sa ’kin ’yong dating may-ari.”

“K-kung ano?”

“Na may tumira dito bago tayo. Babae. Namatay.”

Kinilabutan ako.

“Pero Tomas… bakit bríef mo ang kinukuha niya? Bakit bra? Bakit parang… nagseselos?”

Tumingin siya sa akin. Mahina.

“Dahil… ayon sa records… bago mamatay ’yong babae…”

“Ano?”

“Asawa daw niya… pangalan ko rin. TOMAS.”

Parang binuhusan ako ng yelo.

“Hindi. Hindi. Hindi posible ’yan. Ibig mong sabihin… ’yung babaeng gumagalaw dito dati, asawa mo rin?!”

Umiling si Tomas, mabilis.

“Hindi ko siya kilala! Magka-apelyido lang kami! Hindi ko alam kung coincidence o ano!”

Pero hindi na ako nakikinig.

Kumakabog ang dibdib ko.

“Hindi ’to coincidence. Tomas… may naninirahan pa rin dito.”

Umiiyak si Hani.

“Ma’am… hindi ko po talaga ginusto makisawsaw sa problema n’yo. Pero may isang bagay pa po akong hindi nasasabi.”

“ANO NA NAMAN?!”

Tumingin siya sa akin, nanginginig:

“Ma’am… hindi lang bríef ang kinukuha niya.”

“Anong ibig mong sabihin?”

Huminga siya nang malalim.

“Tinatago niya po… mga litrato ninyo.”

Nanlaki ang mata ko.

“Ano’ng litrato?”

“Kinuha niya po sa phone ninyo… sa messenger… pati po ’yung pictures sakay kayo sa kotse… sa mall… sa trabaho… pati po litrato n’yo noong bata pa kayo. Lahat po nasa isang kahon sa ilalim ng sahig ng closet.”

“Paano mo nalaman?!”

“Ma’am… nakita ko po siya dati. Nakaupo sa sahig. Nakapalibot sa kanya lahat ng litrato n’yo. Tapos paulit-ulit niya pong sinasabi…”

“Anong sinasabi?”

Boses ni Hani halos di marinig.

“’Hindi siya bagay kay Tomas. Dapat ako. Ako dapat.’”

Tumigil ang puso ko.

“Hindi ’yan totoo.”

Pero si Tomas, nakayuko. Tila may alam pa siya.

“Tomas…” nanginginig ang boses ko. “Ano pa ’ng hindi mo sinasabi sa ’kin?”

Hindi siya sumagot.

“TOMAS!”

Pag-angat niya ng mukha niya…

May luha.

“Vy… hindi ko alam kung paano sasabihin. Pero ilang beses na akong… ginigising ng may humihiga sa tabi ko.”

Parang gumuho ang tuhod ko.

“Ako ’yon!” sigaw ko.

Umiling siya.

“Hindi. Hindi ikaw. Dahil pagtingin ko sa gilid ko… wala naman tao. Pero ramdam ko… may kamay sa dibdib ko… may buhok sa mukha ko… may humihinga sa leeg ko.”

Napasigaw ako.

“BAKIT HINDI MO SINABI?!”

“Dahil ayokong matakot ka! Akala ko hallucination lang!”

Pero hindi lang iyon.

Tumunog bigla ang telepono ko sa bulsa.

Nag-vibrate.

UNKNOWN NUMBER.

Sinagot ko, nanginginig.

“Hello…?”

May boses na babae sa kabilang linya.

Mahina.

Paos.

Pamilyar.

“Hindi mo siya deserve…”

Nalaglag ang cellphone ko.

“TOMAS. HANI. MAY TUMAWAG.”

“Anong sinabi?”

Tinuro ko ang phone.

“Sinabi niya… hindi ko raw deserve si Tomas.”

Tahimik.

Tahimik ang buong bahay.

Hanggang sa…

Tok. tok. tok.

Kumatok ang pinto ng closet.

Mabagal.

Parang may kukong humahampas sa kahoy.

Tok… tok… tok…

“Hindi ’to pwede…” bulong ni Tomas.

Hawak-hawak ko ang dibdib ko, halos hindi makahinga.

Tok…

Tok…

Tok…

“Ma’am…” pabulong ni Hani. “Hindi po—”

BAGSAK
BAGSAK
BAGSAK

Biglang pinagbabayo ng malalakas na hampas ang pinto.

Parang gusto nitong wasakin.

Sumisigaw ako. “TOMAS, LUMAYAS TAYO DITO!”

“Sandali—”

Pero bago siya makatayo…

BUMUKAS ANG PINTO NG CLOSET.

Dahan-dahan.

Umagos ang malamig na hangin mula sa loob.

At mula sa dilim…

lumabas ang isang babae.

Mahaba ang buhok.

Puting-puti ang damit.

At nasa kamay niya…

ang litrato ko.

Punit.

Gumalaw siya nang mabagal, parang naglalakad sa tubig.

“Tomas…” bulong niya.

Kinilabutan ako.

“T-Tomas…” nanginginig kong sabi. “Sino ’yan?!”

Pero hindi sumagot si Tomas.

Hindi rin gumagalaw si Hani—nakaluhod, nanginginig, umiiyak.

Lumapit ang babae kay Tomas.

Mabilis ang tibok ng puso ko.

Humawak siya sa mukha ni Tomas.

Nanginig ang balikat ng asawa ko.

“Bakit mo siya pinili?” bulong ng babae.

Umiling si Tomas, takot na takot.

“Hindi kita kilala…”

Ngumiti ang babae—malamig, mapait.

“Pero kilala kita. At hindi ako pumayag. Hindi pa tapos ang kwento natin.”

Lumapit siya sa akin.

“At ikaw… inangkin mo ang hindi sa ’yo.”

Tatakbo sana ako, pero parang nakadikit ang paa ko sa sahig.

Itinaas niya ang kamay niya.

Dugo.

Ako ang napasigaw.

“TOMAS, TULONG!”

Pero tumingin ang babae sa akin at ngumiti.

“Tapos na.”

Ibabagsak niya sana ang kamay niya sa akin—

Pero biglang…

BAM!

May malakas na ingay galing sa likod.

Si Hani.

Hinampas niya ang babae gamit ang malaking bote ng 1.5L softdrinks.

“UMALIS KA! HUWAG MO SILANG SAKTAN!”

Sumigaw ang babae, parang tunog ng sirang radyo.

Tapos—nagbago ang lahat.

Sumigaw si Tomas:

“VY! SA LIKOD MO!”

Paglingon ko—

WALA NA ANG BABAENG PUTI.

Nawala.

Parang usok.

Pero may narinig kaming boses… mula sa sahig.

Sa ilalim ng closet.

Isang kahon.

Kumakalabog.

“Vy…” sabi ni Tomas, nanginginig. “’Yong kahon… buksan natin.”

“Ayoko—”

“Kung hindi natin bubuksan, hindi matatapos ’to.”

Nagtinginan kami.

Kinuha ko ang kahon.

Binuksan ko.

At ang laman…

Nagpawala ng sigaw mula sa lalamunan ko.

Hindi multo.

Hindi espiritu.

Hindi anino.

Kundi…

ISANG BABAENG BUHAY.

Hubad sa itaas.

Payat.

Maruming-marumi.

At nakagapos sa loob ng kahon.

Sumigaw siya:

“’Wag mo agawin si Tomas sa ’kin! Sa ’kin siya! Sa ’kin siya!”

Umatras ako sa takot.

“Tomas… SINO ’TO?!”

Pero si Tomas…

Hindi makapagsalita.

Hanggang sa tuluyang bumagsak ang katotohanan.

Si Tomas, umiiyak, bumulong:

“Vy… siya ang dati kong nobya. Akala ko… patay na siya.”

“AKALA MO?!” sigaw ko.

“P–pineke niya ang pagkamatay niya… ilang taon na. At… sinusundan niya ako kahit saan ako lumipat…”

Hindi ako makahinga.

“Tomas… ibig mong sabihin… mula noong lumipat tayo dito—?”

“Oo. Nakatira siya sa ilalim ng closet natin… sa loob ng bahay… sa buong panahon.”

At doon ako tuluyang napahagulgol.

Hindi dahil sa selos.

Hindi dahil sa takot.

Kundi dahil…

Nakatira kami sa iisang bahay…
kasama ang baliw na dating nobya ng asawa ko…
na handang pumatay para sa kanya.

Napatigil ako sa gitna ng sala, hawak pa rin ang basang bimpo na ginamit ko kanina para punasan si Hân ng luha bago ko siya pinapasok muli sa bahay. Hindi pa man kami nakakabawi sa pagkalito sa sinabi ni Thắng, bigla siyang napaluhod sa sahig—para bang may bigat sa dibdib na matagal na niyang tinatago.

“Vy… hindi mo naiintindihan… hindi sa’kin ang… mga damit na ‘yon.”

Halos hindi ako makahinga.

“Ano?”
Lumapit ako, nanginginig ang boses.
“Hindi sa’yo? Eh kaninong boxer ‘yon?! At bakit nasa loob ng bra ni Hân?!”

Umiling siya, marahas, parang desperado.

“Hindi sa’kin… hindi rin kay Hân… Vy, please, makinig ka muna.”

Ngunit bago pa siya makapagpaliwanag, biglang nag-vibrate ang phone niya sa bulsa. Nakalagay sa screen:

“Kuya, nasaan ka? May problema tayo.” – Tin

Napakunot ang noo ko. Si Tin? Ang nakababatang kapatid ni Thắng… pero bakit ngayon? At bakit naman siya tatawag nang hatinggabi?

Hinila ni Thắng ang phone kaya hindi ko mabasa pa ang mga sumunod na message, pero sapat na ang nakita ko para bumilis ang tibok ng puso ko.

“Thắng… ano ba talaga ang nangyayari?!”

Pero imbes na sumagot, tumayo siya bigla at kinuha ang coat niya.

“Kailangan kong puntahan si Tin. Hindi ako puwedeng magpaliwanag dito. Pareho kayong delikado.”

“DELIKADO?!”
sigaw ko habang siya ay papalabas ng pinto.
“Thắng, anong kinalaman ng kapatid mo sa underwear na ‘yon?!”

Huminto siya sa may pintuan, hindi lumilingon, pero ramdam kong nanginginig ang boses niya:

“Vy… may taong pumapasok dito sa bahay. Hindi mo nakikita… pero nakikita naming magkapatid.”

Pagkabagsak ng pinto, ako at si Hân ay naiwan na tulala sa loob ng bahay.

“Ate Vy…”
mahina ang tono ni Hân.
“Hindi ako nagsisinungaling. Hindi ko talaga ginagalaw ang mga damit ninyo. Pero… may ilang gabi… may naririnig akong bumubukas na pinto sa guest room.”

Parang may malamig na kamay na dumampi sa batok ko.

“Anong oras?”

“Bandang… alas-dos ng umaga.”

At doon ko naalala—ilang linggo na akong nagigising ng 2 AM dahil parang may humahawak sa doorknob ng kwarto namin.

Hindi ko lang pinansin.

Hanggang ngayon.

Hindi ko na kaya. Kinuha ko ang susi ng garahe at sinundan si Thắng.

Pagdating ko sa garahe, sakto namang papaalis ang kotse ni Thắng. Pero may isa pang motor na nakaparada sa gilid, bagong dating—at may babaeng nakasandal dito, nanginginig, umiiyak.

Si Tin.

“Tin?!”
lapit ko agad.
“Ano’ng ginagawa mo dito? Bakit ka umiiyak?”

Pero imbes sumagot, bigla niya akong niyakap nang mahigpit, halos masakal ako.

“Ate Vy… sorry… hindi ko na kaya itago.”

Lumayo siya, punasan ang luha, at ibinulsa ang isang maliit na pouch.

Nang buksan niya, nanlaki mata ko.

Nandoon ang tatlo pang boxer ni Thắng na nawala noon… at dalawa pang bra ni Hân.

“T-Tin… bakit nasa’yo ‘to?”

Humagulgol siya.

“Ate… hindi ako magnanakaw. Hindi rin si Kuya. Pero may kailangan kang malaman… bago siya makarating sa condo ko.”

Napatigil siya, tumingin sa paligid, at bumulong:

“Ate… hindi nawawala ang mga damit ninyo. IBA ANG KUMUKUHA.”

“Sino?!”

Mabagal ang sagot, halatang takot na takot:

“Yung taong… hindi dapat nakatira dito.”

Bago pa ako makapagtanong, biglang bumukas ang pinto ng laundry room sa loob ng bahay. Sobrang bagal… parang sinasadya.

KRRRRRRK.

Napatakbo si Hân palabas, putlang-putla.

“Ate Vy! May gumagalaw sa likod ng washing machine!”

Para kaming sabay-sabay na nanigas.

“Tin…”
bulong ko.
“Anong ibig mong sabihin na ‘hindi dapat nakatira dito’?”

Lalo siyang napahagulhol.

“Ate… may pinsan kaming lumayas mula pang probinsya. Adik siya, at ilang beses nang pumasok sa bahay ng ibang tao. Huling balita namin… nasa Maynila siya.”

“AT?!”

“Ate… nakita ko ‘yung CCTV ng condo ko kahapon.”

Huminga siya nang malalim bago ipinakita ang phone.

At doon ko nakita ang video.

Isang lalaking payat, duguan ang kamay, gumagapang papunta sa pintuan ng condo ni Tin… suot ang T-SHIRT NI THẮNG.

Pero hindi ‘yon ang nakakakilabot.

Dahil pagkatapos no’n, nag-message ang lalaki sa kapatid niya:

“TIN, MAY NAKITA AKONG MAS MAGANDANG BAHAY. MAS MALAKI. MAS MADAMING DAMIT. DOON AKO MATUTULOG. HUWAG KAYONG MAG-ALALA.”

At ang address na pinadala niya…

ay address ng bahay namin.

Hindi pa kami nakaka-react nang biglang tumawag si Thắng. Nanginig ang phone ko.

Pero ang unang sinabi niya ay hindi ko inakala habambuhay:

“Vy… TUMAKBO KAYO PALABAS NG BAHAY.”

“Bakit?!”

Hingal ang boses niya, parang may kaaway.

“Hindi pinsan ko ang nakita namin sa video.”

Huminto ang mundo ko.

“Ano’ng ibig mong sabihin?”

Saglit na katahimikan.

“Vy… hindi ‘yun tao.”

“Ha?!”

Dahan-dahan siyang nagsalita:

“…’Yan ang lalaking pumasok sa bahay namin noong isang taon. ‘Yung sumubok sa pinto ng kwarto natin.”

Pakiramdam ko guguho ang tuhod ko.

“Akala ko umalis na siya. Pero… Vy… bumalik siya dahil may iniwan siya rito noon.”

“INIWAN?!”

Lumunok si Thắng.

“Vy… pakitingnan ang ilalim ng kama natin.”

Hindi ko na napigilan ang sigaw ko:

“THẮNG, ANO’NG NASA ILALIM NG KAMA?!”

Ang sagot niya ay parang kutsilyong tumarak sa sikmura ko:

“Vy… nandoon ang mga damit.”

“… AT MAY KUMUKUHA N’YAN TUWING TULOG TAYO.”

Hindi ko na alam kung paano pa ako nakatayo. Nanginginig ang mga kamay ko habang dahan-dahan akong lumingon papunta sa hallway. Si Hân ay yakap-yakap ang braso ko at si Tin ay nakasiksik sa gilid ko, maputla, halos hindi makahinga.

Sa kabilang linya, narinig ko ang boses ni Thắng, basag, desperado.

“Vy… please. Huwag kang lalapit mag-isa. Hintayin mo ’ko—”

Pero huli na.
Kumalabog ang isang bagay mula sa kwarto namin sa itaas.

THUD.
THUD.
THUD.

Parang may gumagapang.
O naglalakad.
O parehong hindi.

Huminto ako sa paanan ng hagdan.

“Tin…” bulong ko,
“…sigurado ka bang pinsan mo ang nasa video?”

Umiling siya, natutuyo ang luha sa pisngi.

“Hindi ko na siya kilala sa itsura… parang…”
Napalunok siya.
“…parang bangag… parang hindi na tao.”

At doon ko narinig.

Isang mahinang boses.
Galing sa kwarto namin.

“…Vy…”

Hindi boses ni Thắng.
Hindi boses ni Hân.
Hindi boses ng babae.

Isang lalaking mababa ang tono, parang may sugat sa lalamunan.

“Vy… akin ’yan…”

Sumisigaw si Thắng sa phone:

“Huwag kang aakyat! VY! HUWAG—”

Pero parang hinihila ako ng pinto ng sariling kwarto ko.

Kumapit si Hân sa akin.

“Ate… huwag…”

Pero kailangan kong tapusin ’to.
Kailangan kong malaman.

Dahan-dahan kong itinulak ang pinto.

At doon ko siya nakita.

Isang lalaking payat, marumi, duguan ang mga kuko—nakaluhod sa ilalim ng kama… parang hayop. Sa harap niya…

…ang mga underwear na nawala nitong mga linggo.

Hawak niya ang isa sa mga boxer ni Thắng.

At nang makita niya ako, ngumiti siya—ngiting baliw, punit, halos hindi gumagalaw ang isang pisngi.

“Sa wakas…”
bulong niya.
“Nakita rin kita, Vy.”

Bago pa siya makalapit sa akin, may kumalabog mula sa likod. Pumasok si Thắng, hingal, may dalang kahoy na parang bakal mula sa garahe.

“UMALIS KA SA BAHAY KO!”

Sumugod ang lalaki. Mabilis. Mabagsik.

Parang hindi tao.

Naghabulan sila sa kwarto, nabasag ang lampshade, nagtilian kami sa labas ng pinto. Hanggang sa isang hampas sa ulo ng lalaki ang nagpabagsak sa kanya.

Bumagsak siya—pero humihinga pa rin, umaalulong ng mahina.

Sumigaw si Thắng:

“TINAWAGAN KO NA ANG PULIS! LALABAS KAYO NG BAHAY, NGAYON!”

Inilabas namin si Hân at Tin sa sala. Ako ang huling lumabas sa kwarto. Huling tingin ko sa lalaki… halos hindi makilala ang mukha niya.

Tumingin siya sa akin, punit ang ngiti:

“Hindi ko kayo sasaktan…”
bulong niya.
“…nakikitulog lang ako.”

Pagdating ng mga pulis, agad siyang iginapos. Nagpupumiglas siya, sumisigaw ng walang kwenta, pero kita ang galit sa bawat pag-ikot ng mata niya.

Isang pulis ang lumapit sa amin.

“Kilala n’yo bang minsan na siyang nakapasok dito?”

Umiling ako.
Si Thắng ang sumagot:

“Isang taon na ang nakalipas… may pumasok na lalaki dito ng madaling-araw. Akala ko tuluyan nang nawala.”

At huminga siya nang malalim, halos hindi makapaniwala.

“Pero bumalik siya… at nagtatago pala siya rito sa bahay.”

Kinabukasan, sinuri ng pulis ang buong bahay.

Sa likod ng washing machine?
May mga balat ng kendi, isang lumang cellphone battery, at isang maliit na unan.

Sa ilalim ng hagdan?
May butas na sapat para sa payat na tao.

Sa attic?
Isang lumang jacket na hindi sa amin.

Nakatira na pala siya sa bahay namin ng higit dalawang linggo.

At kumukuha ng mga gamit namin habang tulog kami.

Pagkatapos ng lahat, nabalik ang bahay sa katahimikan. Si Hân ay nakabalik sa trabaho. Si Tin ay pansamantalang tumira sa amin habang may trauma pa.

Ako?
Tuwing gabi, tinitignan ko ang ilalim ng kama bago matulog. Hindi dahil may tao pa roon…

…kundi dahil ngayon ko lang naramdaman kung gaano kadaling masilip ang buhay natin ng isang estranghero.

Lumapit si Thắng, niyakap ako, mahigpit.

“Tapos na, Vy.”

Huminga ako nang malalim.

“Oo… tapos na.”

At sa unang pagkakataon matapos ang maraming gabi, nakatulog ako nang mahimbing—walang kumakaluskos, walang humihila ng doorknob, walang matang nakatingin mula sa dilim.

Sa wakas…
tapos na ang bangungot.