Sa isang malawak at marangyang mansyon sa gitna ng lungsod, naninirahan ang isang kilalang bilyonaryo na si Don Roberto Villanueva. Siya ang may-ari ng isa sa pinakamalalaking korporasyon sa bansa. Bukod sa kanyang yaman at impluwensya, kilala rin si Don Roberto sa kanyang pagiging matalino, mapanuri, at mahigpit sa mga taong nasa paligid niya. Sa kabila ng kanyang tagumpay, nanatili siyang mapagkumbaba at matulungin, lalo na sa kanyang mga empleyado.

Isa sa mga matagal nang kasambahay ni Don Roberto ay si Aling Nita. Matagal na itong naninilbihan sa pamilya Villanueva, mula pa noong kabataan ni Don Roberto. Sa tagal ng kanilang pinagsamahan, itinuring na ni Don Roberto na parang kapamilya si Aling Nita. Ngunit sa kabila nito, nanatiling propesyonal ang kanilang relasyon. Si Aling Nita ay may isang anak na lalaki na nagngangalang Marco, na madalas niyang isinasama sa mansyon tuwing bakasyon.

Simula ng Kuwento

Isang umaga, habang abala si Aling Nita sa kanyang mga gawaing-bahay, biglang naisipan ni Don Roberto na subukin si Marco. Bagamat mabuting tao si Aling Nita, gusto ni Don Roberto na malaman kung pinalaki ba nito nang maayos ang kanyang anak. Sa kanyang posisyon bilang isang bilyonaryo, mahalaga sa kanya ang tiwala, at nais niyang malaman kung maipagkakatiwala niya ang kanyang negosyo sa mga tamang tao, kahit pa ito’y anak ng kanyang kasambahay.

Nang araw na iyon, nagpasya si Don Roberto na magpanggap na natutulog sa kanyang opisina sa mansyon. Ang kanyang layunin ay obserbahan si Marco at alamin kung anong klaseng tao ito. Sa isip niya, kung maayos ang asal ni Marco, maaari niya itong bigyan ng tulong sa hinaharap.

Ang Pagsubok

Habang abala si Aling Nita sa kusina, inutusan niya si Marco na maglinis ng opisina ni Don Roberto. “Anak, mag-ingat ka sa loob ha,” paalala ni Aling Nita. “Huwag kang magtatagal doon at huwag mong gagalawin ang mga gamit ni Don Roberto.”

“Opo, Nay,” sagot ni Marco. “Maglilinis lang po ako.”

Pumasok si Marco sa opisina ni Don Roberto na may hawak na walis at basahan. Tahimik niyang sinimulan ang paglilinis. Sa isang sulok ng opisina, nakita niya si Don Roberto na nakahiga sa kanyang malaking leather na sofa, tila natutulog. Hindi niya alam na gising ito at lihim siyang inoobserbahan.

Habang naglilinis si Marco, napansin niya ang isang maliit na kahon na nakapatong sa lamesa. Mukha itong mamahaling kahon na yari sa kahoy at may ukit na ginto. Napansin din niya ang ilang bungkos ng pera na nakakalat sa lamesa, kasama ang ilang alahas at isang mamahaling relo.

“Ang daming pera,” bulong ni Marco sa sarili. “Kung ako siguro ang may ganitong kayamanan, hindi na ako magtatrabaho.”

Habang naglilinis ng alikabok sa lamesa, napansin ni Don Roberto na tila natutukso si Marco sa nakikitang kayamanan. Ngunit sa halip na kunin ang pera o alahas, kinuha ni Marco ang kahon at maingat na pinunasan ito. Tiningnan niya ang mga bungkos ng pera, ngunit hindi niya ito ginalaw.

Ang Di Inaasahang Pangyayari

Nang matapos si Marco sa paglilinis, napansin niyang may isang kwintas na nahulog sa sahig. Isa itong mamahaling kwintas na may malaking brilyante sa gitna. Alam niyang ito’y pagmamay-ari ni Don Roberto. Agad niya itong pinulot at inilagay sa ibabaw ng lamesa. Habang ginagawa niya ito, biglang nagsalita si Don Roberto.

“Anong ginagawa mo?” tanong nito, sabay bangon mula sa pagkakahiga.

Nagulat si Marco at halos mabitawan ang kwintas. “Pasensya na po, Don Roberto. Nahulog po ito sa sahig kaya po pinulot ko.”

Tinitigan ni Don Roberto si Marco, na halatang kinakabahan. “Sigurado ka bang hindi mo naisipang kunin ang alinman sa mga iyan?” tanong niya, tinutukoy ang mga bungkos ng pera at alahas sa lamesa.

“Hindi po, Don Roberto,” sagot ni Marco. “Hindi po akin ang mga ito. Hindi ko po kayang gawin ang ganoong bagay.”

“Bakit hindi?” tanong muli ni Don Roberto, sinusubukang basahin ang mukha ni Marco.

“Dahil tinuruan po ako ng nanay ko na huwag angkinin ang hindi akin,” sagot ni Marco. “At saka, ayokong biguin ang tiwala ng nanay ko sa akin. Alam kong mahirap lang kami, pero hindi po tamang magnakaw.”

Ang Pag-amin ni Don Roberto

Napangiti si Don Roberto sa sagot ni Marco. Tumayo siya at lumapit sa binata. “Alam mo ba kung bakit ako nandito at nagkunwaring tulog?” tanong niya.

Umiling si Marco, halatang naguguluhan.

“Sinubukan kita,” sabi ni Don Roberto. “Gusto kong malaman kung anong klaseng tao ka. At sa nakita ko, pinalaki ka ng nanay mo nang maayos.”

Hindi makapaniwala si Marco sa narinig. “Sinubukan niyo po ako?”

“Oo,” sagot ni Don Roberto. “Alam mo, matagal nang naninilbihan ang nanay mo sa pamilya namin. Hindi ko na siya itinuturing na kasambahay lang. Para na siyang kapatid sa akin. Kaya gusto kong malaman kung pinalaki ka ba niya nang tama.”

Napatungo si Marco, hindi alam kung ano ang sasabihin. “Salamat po sa tiwala ninyo. Ginawa lang po ng nanay ko ang lahat para mapalaki ako nang maayos.”

Ang Alok

Nagpatuloy si Don Roberto. “Marco, gusto kitang tulungan. Nakikita ko ang potensyal mo. Ano ba ang pangarap mo?”

Nag-isip sandali si Marco bago sumagot. “Gusto ko pong makapagtapos ng pag-aaral, Don Roberto. Gusto ko pong maging engineer balang araw, pero hindi po namin kaya ng nanay ko ang gastos sa kolehiyo.”

Ngumiti si Don Roberto. “Kung ganoon, tutulungan kitang tuparin ang pangarap mo. Ako na ang bahala sa matrikula mo at sa lahat ng kailangan mo sa pag-aaral.”

Napaluha si Marco sa narinig. “Maraming salamat po, Don Roberto. Hindi ko po alam kung paano ko kayo mapapasalamatan.”

“Huwag kang mag-alala,” sabi ni Don Roberto. “Ang kailangan ko lang ay ang iyong pagsisikap. Gusto kong makita kang magtagumpay, hindi lamang para sa sarili mo kundi para rin sa nanay mo.”

Ang Pagbabago

Simula noon, sinimulan ni Marco ang kanyang pag-aaral sa kolehiyo sa tulong ni Don Roberto. Pinagsikapan niyang maging mahusay sa kanyang kurso, at hindi niya sinayang ang oportunidad na ibinigay sa kanya. Sa bawat hakbang na kanyang ginawa, palagi niyang iniisip ang sakripisyo ng kanyang ina at ang tiwalang ibinigay ni Don Roberto.

Makalipas ang ilang taon, nagtapos si Marco bilang isang lisensyadong engineer. Sa araw ng kanyang pagtatapos, naroon si Aling Nita at si Don Roberto upang saksihan ang kanyang tagumpay. Hindi mapigilan ni Marco ang maging emosyonal habang tinatanggap ang kanyang diploma.

“Salamat po, Don Roberto. Hindi ko po ito mararating kung hindi dahil sa inyo,” sabi ni Marco habang yakap ang kanyang ina.

“Wala kang dapat ipagpasalamat,” sagot ni Don Roberto. “Ikaw ang nagsikap para marating ang tagumpay na ito. At alam kong proud na proud sa’yo ang nanay mo.”

Wakas

Sa huli, si Marco ay naging isang matagumpay na engineer at nakapagpatayo ng sariling bahay para sa kanyang ina. Hindi niya kinalimutan ang tulong ni Don Roberto at ang mga aral na natutunan niya mula sa karanasang iyon. Ang kwento ni Marco ay naging inspirasyon sa marami—isang patunay na ang sipag, tiyaga, at integridad ay magdadala ng tagumpay sa buhay.

Ang ginawa ni Don Roberto ay naging halimbawa rin sa iba pang mayayaman, na tumulong sa mga nangangailangan at magbigay ng oportunidad sa mga karapat-dapat. Sa huli, ang kwentong ito ay nagpapaalala sa atin na hindi hadlang ang estado sa buhay upang maging mabuting tao. Ang pagiging marangal at may integridad ay ang tunay na sukatan ng tagumpay.