MILYONARYO, BIGLANG UMUWI PARA SORPRESAHIN ANG ASAWA, PERO SYA ANG NA SORPRESA NG MAKITANG KUMAKAIN

Matingkad ang sikat ng araw sa NAIA Terminal 1 nang lumapag ang eroplanong sinasakyan ni Dante. Siya ay 35-anyos, isang self-made millionaire na nagmamay-ari ng chain ng mga restoran at real estate businesses sa Dubai. Matapos ang limang taon na tuloy-tuloy na kayod at pagpapalago ng negosyo, sa wakas ay nakauwi na siya. Walang nakakaalam sa kanyang pagdating. Gusto niyang sorpresahin ang kanyang asawang si Lira at ang kanyang pamilya—ang kanyang ina at dalawang kapatid na kasama ni Lira sa mansyon na ipinatayo niya sa Laguna.

Habang nasa loob ng kanyang luxury van, hindi mapawi ang ngiti ni Dante. Hawak niya ang isang maliit na kahon na naglalaman ng isang diamond necklace para kay Lira. “Mahal, ito na ‘yun. Makakasama na kita habambuhay,” bulong niya sa sarili. Si Lira ay isang simpleng babae na nakilala niya bago pa siya yumaman. Kahit noong wala pa siyang pera, hindi siya iniwan nito. Kaya naman nang umasenso siya, ipinangako niyang ibibigay ang mundo dito. Ipinagkatiwala niya ang pamamahala ng mansyon at budget sa kanyang Inang si Aling Puring at sa kapatid niyang si Celia, dahil sabi nila ay “mahina sa pera” si Lira at baka maloko lang ng iba. Dahil sa tiwala sa pamilya, pumayag si Dante. Ang akala niya, tulong-tulong sila.

Pagdating sa tapat ng mansyon sa Laguna, namangha si Dante. Ang ganda ng bahay. Bagong pintura ang gate. May mga nakaparadang bagong sasakyan sa garahe—isang SUV at isang sports car na marahil ay binili ng kapatid niya gamit ang allowance na bigay niya. Rinig na rinig ang lakas ng tugtugan mula sa loob. “Mukhang may celebration ah,” isip ni Dante. Pumasok siya nang dahan-dahan sa gate. Ang guard, na bago lang at hindi siya kilala, ay hinarang siya pero agad ding pinapasok nang ipakita niya ang ID at tawagan ang head security.

Pagbukas ng main door, bumungad sa kanya ang isang engrandeng salu-salo. Fiesta ang tema. May mahabang mesa na puno ng pagkain—dalawang lechon, hipon, alimango, steak, at imported na wine. Nandoon ang kanyang Nanay Puring, puno ng alahas ang leeg. Nandoon ang kapatid niyang si Celia at ang asawa nito, at ang bunso niyang si Roy. Lahat sila ay naka-designer clothes. Nagtatawanan, nag-iinuman, at masayang-masaya.

“Cheers para sa padala ni Kuya Dante!” sigaw ni Roy sabay taas ng baso ng wine. Nagtawanan ang lahat.

Nakatayo lang si Dante sa may pinto, natatakpan ng malaking vase, kaya hindi siya agad napansin. Hinanap ng kanyang mga mata si Lira. Inaasahan niyang makikita ito sa gitna, bilang donya ng tahanan. Pero wala siya. Hinanap niya sa sala, wala. Umakyat siya nang dahan-dahan sa second floor, sa master’s bedroom. Wala rin.

Bumaba siya at naglakad patungo sa kusina. Wala rin doon si Lira; puro catering staff lang ang nandoon. Nagtanong siya sa isang waiter. “Miss, nasaan ang may-ari ng bahay? Si Ma’am Lira?” Tiningnan siya ng waiter (na akala ay bisita lang siya). “Ah, si Inday Lira po? Nasa likod po yata, sa may labahan o dirty kitchen. Siya po ang inutusang maghugas ng mga kaldero kanina ni Ma’am Celia.”

Natigilan si Dante. “Inday?” “Utusan?”

Mabilis na naglakad si Dante papunta sa likod-bahay. Doon, sa isang madilim, mainit, at masikip na dirty kitchen na amoy usok at sabon, nakita niya ang isang tanawin na dumurog sa kanyang puso at nagpakulo ng kanyang dugo.

Nakaupo si Lira sa isang maliit na bangkito. Ang suot niya ay lumang duster na may tastas. Ang kanyang mga kamay ay kulubot at namumuti dahil sa babad sa sabon. Pawisan siya at magulo ang buhok. Sa harap niya, sa ibabaw ng isang sirang mesa, ay ang kanyang “tanghalian.”

Hindi lechon. Hindi steak.

Ang kinakain ni Lira ay isang mangkok ng kanin na binuhusan ng sabaw ng kape, at isang pirasong tuyo.

Nanginig ang tuhod ni Dante. Ang asawa ng isang bilyonaryo, ang babaeng dapat ay reyna ng mansyon na ito, ay kumakain na parang alila sa sarili niyang pamamahay habang ang mga “in-laws” niya ay nagpapakasasa sa unahan.

“Lira…” garalgal na tawag ni Dante.

Napalingon si Lira. Nanlaki ang kanyang mga mata. Nabitawan niya ang kutsara. “D-Dante?! H-Hon?! Anong ginagawa mo dito?” Mabilis siyang tumayo at pinunasan ang kanyang mukha at kamay sa kanyang duster. Halatang hiyang-hiya siya. “Hon, huwag kang tumingin… ang dumi ko…”

Hindi nakapagpigil si Dante. Tumakbo siya at niyakap nang mahigpit ang asawa. Umiyak siya sa balikat nito. “Diyos ko, Lira… bakit ganito? Bakit ka nandito? Bakit ‘yan ang kinakain mo?”

Umiyak na rin si Lira. “Hon, okay lang ako. Basta nakauwi ka na. Huwag ka nang mag-alala.”

“Hindi!” humiwalay si Dante at tinitigan ang asawa. “Ipaliwanag mo sa akin. Nagpapadala ako ng 500 thousand buwan-buwan para sa inyo. Sabi ni Mama at Celia, ayos ka lang. Sabi nila, nasa spa ka palagi. Sabi nila, busy ka sa shopping. Nasaan ang pera, Lira?”

Yumuko si Lira. “Wala sa akin ang pera, Hon. Ang ATM card, hawak ni Celia. Ang budget sa pagkain, si Mama ang may hawak. Ang sabi nila… kailangan daw nilang tipirin ang pera para sa investments mo. Binibigyan lang nila ako ng 100 pesos araw-araw para sa pagkain ko. At… at ginawa nila akong katulong dito. Sabi nila, wala naman daw akong ambag kaya dapat magsilbi ako.”

“At pumayag ka?!”

“Wala akong magawa, Hon. Takot ako na baka sumbatan ka nila o mag-away kayo. At saka… tinakot nila ako na kapag nagsumbong ako sa’yo, ipapapatay nila ang mga magulang ko sa probinsya. May koneksyon daw si Roy.”

Doon na sumabog ang galit ni Dante. Ang pamilyang tinulungan niya, ang pamilyang inahon niya sa hirap, ay naging mga halimaw. Ginamit ang pera niya para apihin ang asawa niya.

“Halika,” sabi ni Dante. Hinawakan niya ang kamay ni Lira. “Papasok tayo sa loob.”

“Hon, huwag! Naka-duster lang ako! Magagalit si Mama!” pigil ni Lira.

“Wala akong pakialam! Bahay ko ‘to! Bahay mo ‘to!”

Hinila ni Dante si Lira papasok sa main dining area. Ang ingay ng tawanan ay natigil nang bumukas ang pinto nang padabog. “BLAG!”

Natahimik ang lahat. Nakatingin sila kay Dante na hila-hila ang umiiyak at gusgusing si Lira.

“Dante?!” gulat na sigaw ni Aling Puring. “Anak! Andiyan ka na pala! Bakit hindi ka nagsabi? Edi sana nasundo ka namin!”

“Kuya!” sigaw ni Celia, biglang tinago ang mamahaling bag sa ilalim ng mesa. “Surprise ba ‘to?”

Tinitigan sila ni Dante. Ang kanyang mga mata ay nanlilisik.

“Oo, surprise,” malamig na sabi ni Dante. “Surprise na makita ko kung paano niyo tratuhin ang asawa ko habang nagpapakasasa kayo sa pera ko!”

“Anak, ano bang pinagsasabi mo?” maang-maangan ni Aling Puring. “Si Lira? Gusto niya ‘yan! Sabi niya gusto niyang magpapayat kaya ayaw niyang kumain ng lechon!”

“Sinungaling!” sigaw ni Dante. “Nakita ko ang kinakain niya! Kape at tuyo sa dirty kitchen habang kayo, nagwi-wine dito?! Celia, nasaan ang ATM card na para sa asawa ko?”

“K-Kuya… tinatabi ko lang naman…” nanginginig na sagot ni Celia.

“Tinatabi? Eh bakit naka-Gucci ka? Bakit may bagong sasakyan sa labas? Pera ko ‘yan! Pera dapat ni Lira ‘yan!”

Humarap si Dante sa lahat ng bisita. “Magsilayas kayong lahat! Tapos na ang party! Layas!”

Nagkukumahog na umalis ang mga bisita. Naiwan ang pamilya ni Dante na namumutla sa takot.

“Mama, Celia, Roy,” sabi ni Dante, ang boses ay mababa pero madiin. “Simula noong nag-abroad ako, wala akong ibang inisip kundi iahon kayo. Ibinigay ko lahat. Pero inabuso niyo. Inapi niyo ang taong pinakamahalaga sa akin.”

“Kuya, pamilya mo kami! Asawa lang ‘yan! Mapapalitan ‘yan!” katwiran ni Roy.

“PAKK!”

Isang malakas na sampal ang dumapo sa mukha ni Roy. “Ang asawang ‘yan ang kasama ko noong wala pa akong pera! Kayo? Noong naghihirap ako, nasaan kayo? Diba tinatawanan niyo lang ako? Ngayong mayaman ako, dikit kayo nang dikit!”

Kinuha ni Dante ang kanyang cellphone at tinawagan ang kanyang abogado.

“Attorney, I want you to execute the eviction order. Yes, now. I want everyone out of my house except my wife.”

“Anak! Hindi mo magagawa ‘yan! Nanay mo ako!” iyak ni Aling Puring.

“Nanay kita, pero hindi kita pinalaking demonyo. Binibigyan ko kayo ng isang oras para mag-empake. Iwan niyo ang mga sasakyan, ang mga alahas, at ang mga gamit na binili gamit ang pera ko. Ang dadalhin niyo lang ay ang mga damit na suot niyo. Bumalik kayo sa dati nating bahay sa probinsya. Doon kayo nababagay.”

“Dante! Maawa ka!” pagmamakaawa ni Celia. “Wala kaming pera!”

“Edi magtrabaho kayo!” sigaw ni Dante. “Gaya ng ginawa ni Lira habang inaapi niyo siya!”

Walang nagawa ang pamilya ni Dante. Sa harap ng mga security guard, pinalayas sila sa mansyon. Wala silang nadala kundi hiya at pagsisisi. Ang marangyang buhay na ninakaw nila ay naglaho sa isang iglap.

Bumaling si Dante kay Lira. Niyakap niya ito at hinalikan sa noo.

“Patawarin mo ako, Mahal. Patawarin mo ako kung naging bulag ako. Hinding-hindi na mauulit ito.”

“Salamat, Dante,” iyak ni Lira.

Simula noon, si Lira na ang naging tunay na reyna ng mansyon. Hindi na muling umalis si Dante. Ginamit niya ang kanyang yaman para magtayo ng negosyo sa Pilipinas para hindi na niya kailangang iwan ang asawa. Ang mga kamag-anak niya ay natuto ng leksyon sa hirap, habang si Dante at Lira ay namuhay ng payapa at masaya, pinatutunayan na sa huli, ang kabutihan at pagmamahal ang laging nananaig laban sa kasakiman.