Sa loob ng isang malawak at tahimik na mansyon sa Cavite, nakaupo sa kanyang wheelchair si Don Arsenio. Sa edad na otsenta, mahina na ang kanyang katawan ngunit matalas pa rin ang kanyang isipan. Siya ang nagmay-ari ng pinakamalaking trucking business sa rehiyon bago siya nagretiro. Ngayon, ang kasama niya sa bahay ay ang kanyang kaisa-isang anak na si Ricardo, ang asawa nitong si Stella, at ang kanyang paboritong apo na si CJ. Sa paningin ng mga kapitbahay, napakaswerte ni Don Arsenio dahil inaalagaan siya ng kanyang pamilya. Pero sa loob ng apat na sulok ng bahay, iba ang hangin na umiihip. Malamig. Puno ng pagpapanggap.

Si Ricardo at Stella ay parehong lulong sa luho at sugal. Matagal na nilang hinihintay na mamatay ang matanda para makuha ang bilyones na yaman nito. Pero dahil matibay pa si Don Arsenio, nauubusan na sila ng pasensya. Baon sila sa utang sa casino at kailangan nila ng pera agad-agad. Si CJ, ang kanilang anak, ay madalas na napapabayaan dahil sa kanilang mga bisyo. Ang lolo niya ang tumatayong ama at ina sa kanya. Si Lolo Arsenio ang nagtuturo sa kanya magbasa, nagpapakain, at nagkukwento bago matulog. Kaya naman ganoon na lamang ang pagmamahal ng bata sa matanda.

Isang hapon, habang naglalaro ng tagu-taguan si CJ, nagtago siya sa likod ng malaking sofa sa library kung saan nag-uusap sina Ricardo at Stella. Hindi alam ng mag-asawa na nandoon ang bata. “Ricardo, hindi na tayo pwedeng maghintay!” asik ni Stella. “Tumawag na ang loan shark. Papatayin nila tayo kapag hindi tayo nakabayad bukas! Kailangan nating makuha ang laman ng vault ng tatay mo ngayong gabi!”

“Oo na! May plano na ako,” sagot ni Ricardo. Ang boses niya ay puno ng kasamaan. “Mamayang hapunan, hahaluan ko ng sleeping pills ang sopas ni Dad. Matapang na dose. Siguradong tulog siya hanggang bukas… o baka hindi na magising. Habang tulog siya, gagamitin natin ang thumbprint niya para buksan ang vault at pipilitin nating ilipat ang pirma niya sa deed of donation. Pagkatapos, tapos na ang problema natin.”

Nanlaki ang mga mata ni CJ habang nakatakip ang munting kamay sa kanyang bibig. Gusto niyang umiyak pero natatakot siyang mahuli. Nang umalis ang kanyang mga magulang, mabilis siyang tumakbo papunta sa kwarto ng kanyang Lolo. Naabutan niya si Don Arsenio na nagbabasa ng dyaryo.

“Lolo…” nanginginig na tawag ni CJ. Niyakap niya ang binti ng matanda.

“O, apo? Bakit ka umiiyak? May umaway ba sa’yo?” nag-aalalang tanong ni Don Arsenio.

“Lolo… magtago ka po,” bulong ng bata. “Narinig ko po sila Mama at Papa. Galit na galit po sila. Sabi po ni Papa, papainumin ka daw po ng gamot para makatulog ka. Tapos po… kukunin daw po nila ang yaman mo sa vault mamayang gabi. Baka daw po hindi ka na magising.”

Parang binuhusan ng kumukulong tubig si Don Arsenio. Ang kanyang sariling dugo at laman, ang anak na pinalaki niya sa layaw, ay nagpaplanong patayin siya at nakawan? Tinitigan niya ang apo. Nakita niya ang takot at katapatan sa mga mata nito. Hindi nagsisinungaling ang bata.

“Shhh… tahan na, CJ. Salamat sa pagsabi mo sa akin. Huwag kang mag-alala, hindi nila ako makukuha. Pero kailangan mong maging matapang, okay? Huwag mong ipapahalata na alam mo.”

Nang hapong iyon, hindi nagpakita ng takot si Don Arsenio. Pero lihim siyang kumilos. Gamit ang kanyang private phone na hindi alam nina Ricardo, tinawagan niya ang kanyang pinagkakatiwalaang abogado na si Attorney Valdez at ang kanyang matalik na kaibigan na si General Bato, ang hepe ng pulisya sa kanilang probinsya. “Pumunta kayo dito mamayang gabi. May huhulihin tayong mga daga,” bilin niya.

Dumating ang hapunan. Masayang-masaya si Stella habang inihahain ang mainit na sopas kay Don Arsenio. “Pa, ubusin niyo ‘to ha. Espesyal na luto ko ‘yan para lumakas kayo,” malambing na sabi ni Stella. Nakatingin si Ricardo, pinagpapawisan. Si CJ naman ay nakayuko, hindi makakain.

Kinuha ni Don Arsenio ang kutsara. Tinitigan niya ang sopas. Tinitigan niya ang anak niya. “Ricardo, naalala mo ba noong bata ka pa? Kapag may sakit ka, ako mismo ang nagluluto ng sopas para sa’yo. Hindi ako natutulog mabantayan lang kita.”

Napalunok si Ricardo. “O-Oo naman, Pa. Bakit niyo natanong?”

“Wala lang. Naisip ko lang, ang bilis ng panahon. Dati, ako ang nag-aalaga sa’yo. Ngayon… kayo na ang bahala sa akin.”

Sa halip na inumin, pasimpleng itinapon ni Don Arsenio ang sabaw sa paso ng halaman sa ilalim ng mesa kapag hindi nakatingin ang mag-asawa. Pagkatapos, nagkunwari siyang inaantok. “Parang… parang nahihilo ako,” sabi niya bago siya “nakatulog” sa kanyang wheelchair.

“Effective!” bulong ni Stella. “Dali, dalhin na natin siya sa kwarto!”

Inihatid nila ang matanda sa kwarto. Sinigurado nilang tulog ito. Pagkatapos, naghintay sila ng hatinggabi.

Pagsapit ng alas-dose, pumasok sina Ricardo at Stella sa kwarto. Dahan-dahan. May dala silang flashlight at mga dokumento. Lumapit sila sa vault na nasa likod ng painting. “Kailangan natin ang thumbprint niya,” sabi ni Ricardo. Hinawakan niya ang kamay ng kanyang ama. Diring-diri pa siya. “Bilisan mo, baka magising!” utos ni Stella.

Idiniin nila ang daliri ni Don Arsenio sa scanner ng vault. BEEP. Bumukas ito.

Nanlaki ang mga mata ng mag-asawa sa tuwa. Inaasahan nilang makikita ang mga bar ng ginto, alahas, at tumpok ng pera.

Pero laking gulat nila nang buksan ang pinto ng vault.

WALANG LAMAN.

Walang pera. Walang alahas. Walang titulo. Ang tanging nandoon ay isang piraso ng papel na may nakasulat sa malaking letra:

“ALAM KO ANG PLANO NIYO.”

“Ano ‘to?!” sigaw ni Stella. “Nasaan ang yaman?!”

Biglang bumukas ang mga ilaw sa kwarto.

“Naghahanap ba kayo ng pera?”

Napalingon sila sa kama. Nakaupo si Don Arsenio, gising na gising, at nakatingin sa kanila nang matalim. Wala nang bakas ng panghihina.

“Pa?!” gulat na sigaw ni Ricardo.

Kasabay noon, bumukas ang pinto ng kwarto at pumasok ang mga pulis kasama si Attorney Valdez.

“Huli kayo!” sigaw ng hepe.

“Pa! Anong ibig sabihin nito?!” tanong ni Ricardo, nanginginig na sa takot.

“Ang ibig sabihin nito, Ricardo, ay tapos na ang panggagago niyo sa akin!” sigaw ni Don Arsenio. Tumayo siya mula sa kama. “Narinig ng apo ko ang plano niyo! Gusto niyo akong patayin para sa pera?! Anak kita, Ricardo! Ibinigay ko sa’yo ang lahat! Pero kulang pa ba?!”

Lumuhod si Stella. “Pa, sorry po! Nagipit lang kami! Hindi namin sinasadya!”

“Hindi sinasadya?! Naglagay kayo ng lason sa pagkain ko! Attempted Parricide ‘yan!” singit ni Attorney Valdez. “At buti na lang, matalino si Don Arsenio. Kaninang hapon pa lang, inilipat na namin ang lahat ng laman ng vault at binago ang testamento.”

Tumingin si Don Arsenio kay Ricardo nang may luha sa mata. “Wala na kayong makukuha. Tinatanggalan ko kayo ng mana. Disinherited na kayong dalawa.”

“Pa! Huwag! Saan kami pupulutin?!” iyak ni Ricardo.

“Sa kulungan,” madiing sagot ng matanda. “Doon kayo bagay. Mga walang utang na loob.”

Sa puntong iyon, pumasok si CJ at tumakbo kay Lolo niya. “Lolo!”

Niyakap ni Don Arsenio ang apo. “Salamat, CJ. Ikaw ang nagligtas sa akin.”

Humarap si Don Arsenio sa abogado. “Attorney, ayusin mo ang papel. Ang lahat ng yaman ko, lahat ng ari-arian ko, ay mapupunta sa isang Trust Fund para kay CJ. Siya ang nag-iisang tagapagmana. Makukuha niya ito pagtuntong niya ng 21 anyos. Sa ngayon, ako ang magpapalaki sa kanya.”

Kinaladkad ng mga pulis sina Ricardo at Stella habang nagsisigaw at nagmamakaawa. Wala nang nagawa ang kanilang luha. Ang kasakiman nila ang nagdala sa kanila sa rehas na bakal.

Mula noon, namuhay nang payapa si Don Arsenio at si CJ. Pinalaki ng matanda ang apo na may takot sa Diyos at hindi silaw sa pera. Naging leksyon sa buong bayan ang nangyari—na ang tunay na yaman ay hindi ginto o pilak, kundi ang pagkakaroon ng pamilyang tapat at may malasakit.

At ang batang si CJ? Lumaki siyang mabuting tao, taglay ang yaman ng kanyang lolo, pero higit sa lahat, taglay ang yaman ng mabuting puso na hindi kayang nakawin ninuman.