Mistulang eksena sa pelikula ang kasal ni Shiela.
Isang Grand Garden Wedding sa pinakamahal na venue sa Tagaytay.
Puno ng mga fresh flowers ang paligid, kristal ang mga chandelier,
at ang suot niyang gown ay gawa ng isang sikat na designer.
Lahat ng kamag-anak, kaibigan, at socialite na kakilala ni Shiela ay nandoon.
Lahat ay nakangiti, nagpapalakpakan.
Pero sa labas ng gate, sa likod ng isang malaking puno ng Mangga,
may isang babaeng nakasilip.
Siya si Ate Mara.
Ang panganay na kapatid ni Shiela.
Suot niya ay simpleng duster na pinatungan ng lumang jacket.
May malaking peklat siya sa kalahati ng kanyang mukha at leeg—
resulta ng pagsabog ng tangke ng gas sa kanilang kusina noon.
Siya ang sumalo ng apoy para hindi madamay ang sanggol pang si Shiela.
Pero hindi iyon ang naaalala ni Shiela.
Ang nakikita lang niya ay ang “nakakadiring” mukha ng ate niya.
Naalala ni Mara ang sinabi ng kapatid noong nakaraang gabi
nang mag-abot siya ng regalo.
“Ate, huwag ka nang pumunta sa wedding ko, ha?
Ang dami kasing VIPs… baka matakot sila sa mukha mo.
Masisira ang video at pictures ko.
’Wag ka na lang lumabas ng bahay.”
Masakit.
Parang pinaso ulit ang mukha ni Mara.
Pero dahil mahal niya ang kapatid,
tumango lang siya.
“Sige, Shiela. Basta masaya ka.”
Ngayon, habang pinapanood niya mula sa malayo
ang paghihiwa ng cake,
tumutulo ang luha ni Mara.
Gusto lang naman niyang makita
ang kapatid niyang ikasal.
Sa loob ng reception:
Sarap na sarap ang mga bisita sa pagkain.
Five-star catering—
Roast Beef, Lobster, Truffle Pasta, at mamahaling dessert.
“Grabe Shiela, ang sarap ng pagkain!
Siguro napakayaman ng napangasawa mo?”
Tumawa si Shiela sa pilit.
“Syempre, Ninang! We only want the best!”
Hindi niya inamin
na baon sila sa utang
at wala silang pambayad sa ganitong karangyaan.
Biglang umakyat sa stage
ang Head Chef ng Catering Service.
Kilala ito bilang mahigpit at sikat na Chef sa bansa.
Kinuha niya ang mikropono.
“Excuse me, ladies and gentlemen.”
Tahimik ang lahat.
“I would like to thank the person
who made this lavish feast possible.
This client is very special to me.”
Napangiti si Shiela.
Naghanda siyang kumaway.
“This feast worth 300,000 pesos
was fully paid in cash three months ago.
By a woman who sells vegetables in the market every day.
She told me:
‘Chef, gawin mong pinakamasarap ha?
Pangarap kasi ng kapatid ko
na maging prinsesa sa kasal niya.’”
Nanlaki ang mata ni Shiela.
Nawala ang ngiti niya.
“I tried to look for her inside…
But she’s not here.”
Lumingon ang Chef sa direksyon ng gate.
“Ayoon siya!”
Natutok ang spotlight kay Mara.
Kitang-kita ang peklat niya.
May mga nagbulungan:
“Pulubi?”
“Sino ’yan?”
Pero ang Chef,
lumapit kay Mara
at siya mismo ang nagbukas ng gate.
“Ma’am Mara, please, come in.”
“H-huwag na po, nakakahiya…”
tinatakpan ang mukha niya.
“Walang nakakahiya
sa pagmamahal ng isang kapatid.”
Malakas ang boses ng Chef—
rinig ng lahat.
“Kayo ang nagbayad ng kinakain nila.
Kayo ang VIP ko ngayong gabi.”
Inalalayan ni Chef si Mara papasok.
Hiyang-hiya si Shiela.
Namula ang mukha niya—
hindi sa makeup,
kundi sa kahihiyan.
Isa-isa, tumayo ang mga bisita.
Pumalakpak.
Hindi na nila nakita ang peklat—
ang sakripisyo na ang nakita nila.
Pagdating sa harap,
hinarap ni Mara si Shiela.
“Pasensya na, bunso…
nasira ko yata ang pictures mo.
Gusto ko lang naman makita kang masaya.
Huwag kang mag-alala, aalis na ako.”
Akmang aalis na siya—
Nang biglang humagulgol si Shiela.
Tumakbo siya sa Ate niya
at niyakap ito nang mahigpit.
“Ate! Sorry!
Ang sama-sama ko!”
Hinawakan ni Shiela ang mukha ni Mara.
“Hindi ka nakakahiya, Ate.
Ikaw ang pinakamagandang babae
sa kasal ko.
Kasi kung wala ka—
wala ako dito.”
Pinaupo ni Shiela si Mara sa tabi niya—
sa upuang para sa Special Guest.
Si Mara,
na naka-duster lang,
ang naging bida ng gabing iyon.
At habang kumakain sila ng Roast Beef
na binayaran ng pawis at dugo ni Mara,
Napagtanto ng lahat—
Na ang tunay na kagandahan
ay hindi sa gown,
hindi sa kinis ng balat,
kundi sa pusong
handang magbigay
kahit pa tinatalikuran ng mundo. 
