“GABI-GABI, LUMALABAS ANG ASAWA KO KASAMA ANG ANAK NAMIN — PERO NANG SINUNDAN KO SILA ISANG GABI, HALOS MADUROG ANG PUSO KO SA NATUKLASAN KO.”
Ako si Lara, tatlong taong kasal kay Marco.
Tahimik at maayos ang buhay namin. Simple lang kami—isang maliit na bahay sa Cavite, isang anak na babae, at pangarap na mabuo ang pamilya kahit sa hirap at ginhawa.
Mula nang ipanganak ko si Ella, halos lahat ng oras ko ay nasa bahay. Si Marco, sa kabila ng pagiging tahimik, ay mapagmahal na asawa at ama. Araw-araw siyang nagtratrabaho bilang mekaniko at tuwing gabi, lagi niyang sinasabi:
“Maglalakad lang kami ni Ella, Love. Para makalanghap siya ng hangin bago matulog.”
At tulad ng dati, babalik silang mag-ama matapos ang tatlumpung minuto.
Masaya si Ella, at pagod si Marco.
Walang dahilan para magduda.
Pero isang gabi, may kakaibang naramdaman ako.
ANG HINALA
Gabi ng Biyernes. Habang inaayos ko ang mga pinggan, narinig ko na naman ang pamilyar niyang tinig.
“Love, lalakad lang kami ulit ni Ella, ha.”
Ngumiti ako, ngunit may kakaibang kaba sa dibdib.
Lumipas ang dalawampung minuto, pero hindi pa rin sila bumabalik.
Lumabas ako ng bahay, at sa di kalayuan, nakita ko ang anino nilang dalawa — naglalakad sa direksyon ng lumang parke.
Hindi ko alam kung bakit ko sila sinundan. Siguro dahil gusto ko lang masigurong maayos sila.
Tahimik akong naglakad sa likod nila, sa dilim, habang pinapanood ang mag-ama kong nag-uusap.
Ngunit pagdating sa parke, huminto sila sa may lumang bangko.
At doon, nakita kong may babae na nakaupo — may dalang bulaklak, nakangiti.
ANG PAGKAKALAT NG LIHIM
Nagtago ako sa likod ng puno.
Pinapanood ko silang tatlo — si Marco, si Ella, at ang babae.
Nagulat ako nang tumakbo si Ella papunta sa babae at yumakap dito.
“Mama Joy! Namiss ka po ni Ella!” sigaw ng anak ko.
Nanlaki ang mga mata ko. Mama Joy? Sino si Mama Joy?
Lumapit si Marco at naupo sa tabi ng babae.
Tiningnan nila pareho si Ella habang naglalaro sa harap nila.
Pagkatapos, marahan niyang hinawakan ang kamay ng babae.
“Pasensiya ka na, Joy. Hanggang ganito na lang siguro tayo.”
“Basta alam kong mahal mo rin ako,” sagot ng babae, nakangiti pero may luha sa mata.
“Oo. Pero may pamilya na ako. At may anak tayong kailangan kong protektahan.”
Parang gumuho ang mundo ko.
Ang lahat ng gabi pala na akala kong bonding nilang mag-ama,
ay oras ng isang lihim — isang nakatagong kasaysayan na hindi ko kailanman alam.
ANG PAGHARAP SA KATOTOHANAN
Hindi ako nagpakita nung gabing ‘yon.
Umuwi akong umiiyak, walang lakas, at hindi alam kung saan magsisimula.
Nang dumating sila, kunwari tulog ako.
Pinakinggan ko si Marco habang pinapatulog si Ella.
“Matulog ka na, anak. Mahal na mahal kita… at si Mama mo.”
Kinabukasan, habang kumakain kami ng almusal, hindi ko na napigilan.
“Marco… sino si Joy?”
Tahimik siya. Hindi makatingin.
“Lara… siya ang dating asawa ko. Iniwan niya ako bago pa tayo nagkakilala. Si Ella… hindi niya alam na may ina siyang iba.”
Tumulo ang luha ko.
“At bakit mo tinatago sa’kin?”
“Dahil ayokong saktan ka. At higit sa lahat, ayokong isipin ni Ella na masama ang nanay niya.”
Tahimik lang ako. Sa kabila ng sakit, may bahagi sa akin na nakakaintindi.
ANG PAGPAPATAWAD
Lumipas ang ilang araw.
Inisip kong mabuti ang lahat. Hindi ako makatulog, pero sa huli, naalala ko ang sinabi ni Marco noong una kaming nagkakilala:
“Ang pag-ibig, hindi nasusukat sa kung gaano ito perpekto, kundi kung gaano mo kayang tanggapin kahit may sugat.”
Isang gabi, habang pinapatulog ko si Ella, bigla niyang sinabi:
“Mama, kanina po sabi ni Papa, may isang anghel daw na nagbabantay sa atin. Sabi ko po, siguro si Mama Joy ‘yun.”
Huminga ako nang malalim. Ngumiti.
“Oo anak, siguro nga. Anghel na siya ngayon.”
Tumingin ako kay Marco na tahimik sa pintuan, at sa unang pagkakataon, pareho kaming lumuha — hindi na dahil sa lihim, kundi dahil sa pagpapatawad.
ARAL NG KWENTO
Ang pag-ibig ay hindi laging perpekto.
Minsan, dala nito ang sugat at lihim na mahirap tanggapin.
Pero kapag ang puso ay marunong umunawa, doon nagsisimula ang tunay na pagkatao at kapayapaan.
