“ANG ARAW NA AKALA NIYANG NAMATAY AKO… AY SIYANG ARAW NA TULUYANG NABUKO ANG TOTOONG DAMDAMIN NIYA.”

Ako si Leonardo Vergara, 34, isang negosyante na halos buong buhay ay ginugol sa trabaho, pera, at tagumpay.
Walang pamilya.
Walang asawa.
At ang tanging taong lagi kong nakakasama sa mansyon ay ang tahimik at mahiyain kong housemaid—
si Mara Reyes, 26.

Si Mara ang nag-aalaga sa bahay ko, nag-aayos ng lahat nang hindi ko na kailangang magsalita.
Hindi siya nagrereklamo.
Hindi siya humihingi.
Hindi niya ako tinitingnan na parang mayaman ako—kundi parang tao lang.

Pero hindi ko kailanman alam kung ano talaga ang iniisip niya tungkol sa akin.

Hanggang dumating ang araw na ito.

Ang araw na nakahiga ako sa malamig na sahig.
Walang malay.
At siya… umiiyak habang hawak ang kamay ko.

At doon ko nalaman ang katotohanang matagal na niyang tinatago.

ANG PAGBAGSAK

Galing akong meeting buong araw.
Hindi pa ako kumakain.
Hindi pa nagpapahinga.
At noong paakyat ako sa grand staircase ng mansyon…

biglang umikot ang paningin ko.
Nawala ang lakas ng tuhod ko.
Humigpit ang dibdib ko.

Hanggang sa—

BUMAGSAK AKO.

Diretso sa marmol na sahig.

Wala akong narinig maliban sa mahinang tunog ng mga gamit na natabig ko.

ANG HINDI KO INASAHANG TINIG

Habang nawawala ang malay ko, may narinig akong humahagulgol.

Isang tinig na puno ng takot.
Ng sakit.
Ng pagmamakaawa.

“Sir Leo! Sir Leo, gumising po kayo!
Diyos ko… huwag po ngayon… huwag po ngayon…”

Boses iyon ng babaeng halos hindi nagsasalita sa harap ko.
Si Mara.

Ramdam ko ang nanginginig niyang mga kamay habang hinahawakan ang kamay ko.

“Sir… huwag niyo po akong iwan…
Hindi ko kaya… hindi ko kaya kung mawawala kayo…”

At doon unti-unti akong nagising.

ANG DAPAT KONG HINDI NARINIG

Nang dumilat ako,
hindi ko sinabi agad na gising na ako.

Pumikit ako muli.
At pinakinggan ko siya.

Narinig ko siyang bulong nang bulong habang nakaluhod sa sahig:

“Mahal ko po kayo… kahit hindi ako dapat…”
“Kahit tagalinis lang ako rito… kahit hindi niyo ako nakikita…”

At doon ako parang binuhusan ng malamig na tubig.

MAHAL?

Si Mara?
Ako?

Hindi ako makagalaw.
Hindi ko alam kung paano ako tatayo.
Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang luha niyang tumutulo sa damit ko.

Nagpatuloy siya:

“Pakiusap… gumising ka, Leo…
Kahit hindi mo ako mamahalin…
basta buhay ka lang…”

At doon…
hindi ko na kaya.

ANG PAGDILAT

Inangat ko nang dahan-dahan ang kamay ko at hinawakan ang pisngi niya.

Napatigil siya.
Nanigas.
Napatulala.

Pagdilat ko, gulong-gulo ang mukha niya—halo ng gulat, hiya, at takot.

“S-Sir… gising na po kayo?!
Pasensya na po—hindi ko sinasadya—hindi ko dapat sinabi ‘yon—”

Hinawakan ko ulit ang kamay niyang nanginginig.

“Mara… narinig ko lahat.”

Nanlaki ang mata niya.

“Sir… patawarin niyo po ako…
Lalabas na lang po ako… mawawala po ako…”

Pero hinila ko siya pabalik.

ANG KATOTOHANANG MAS MALALIM PA SA PAGKATAKOT

Umupo ako nang dahan-dahan.
Masakit pa ang ulo ko, pero mas masakit ang nararamdaman kong guilt.

“Mara… ilang taon mo nang tinatago ‘yan?”

Nagbaba siya ng tingin.

“Apat na taon po, Sir.”

Apat na taon.

Apat na taon ko siyang hindi nakita.
Hindi ko naramdaman.
Hindi ko pinahalagahan.

Nagsalita ako, mahina, halos pabulong:

“Bakit hindi mo sinabi?”

Pumatak ang luha niya.

“Kasi hindi ko alam kung paano magmahal ang isang taong tulad ko… sa isang taong tulad n’yo.”
“At sapat na sa’kin na makita ko kayong masaya.”

At doon… nabasag ang puso ko.

ANG KATOTOHANANG MAS MALALIM PA SA AKALA KO

Tumingin ako sa kanya.
Diretso.
Walang halong pader o kayamanan o pagkakaiba ng estado.

“Mara… akala ko matagal na akong mag-isa.”
“Hindi ko alam na… may isang tao palang tahimik na nagmamahal sa’kin.”

Umiling siya.

“Hindi ko hinihinging mahalin niyo rin ako…”

Pero bago niya matapos ang pangungusap, hinawakan ko ang mukha niya.

“Pero minahal na rin kita.”

Tumigil ang oras.
Tumigil ang hangin.
Tumigil ang buong mundo sa tingin ko.

Nanlaki ang mata niya.

“S-Sir?”

Ngumiti ako nang kaunti.

“Hindi ko alam na pwede palang ako rin mahalin ang isang tao…
lalo na ‘yung taong hindi ko napansin sa loob ng apat na taon.”

At sa unang pagkakataon,
nagyakap kami—hindi bilang amo at kasambahay,

kundi bilang dalawang pusong sabay na natagpuan ang tahanan.