Tanghaling tapat. Kumukulo ang semento sa init ng araw sa Quezon Avenue.

Sa gitna ng usok at ingay ng mga sasakyan, namamalimos si Tatay Isko. Gusgusin ang damit, walang tsinelas, at payat na payat. Dalawang araw na siyang walang kalaman-laman ang tiyan kundi tubig mula sa gripo ng gasolinahan.

“Palimos po… pangkain lang…” katok ni Tatay Isko sa bintana ng mga kotse. Pero karamihan ay tinataas lang ang bintana o di kaya ay nandidiri sa kanya.

Sa ’di kalayuan, isang kulay abong SUV ang nagmamadaling lumabas mula sa parking ng bangko. Ang nagmamaneho ay si Mr. Roman, pawisan at halatang stress na stress. Kasama niya ang asawa niyang si Misis Lita na iyak nang iyak.

“Roman, bilisan mo! Baka hindi tayo umabot sa cutoff ng ospital! Kailangan na maoperahan si Junior mamayang gabi!” iyak ni Lita.

“Oo, Lita! Ginagawa ko na lahat!” sigaw ni Roman sa taranta.

Dahil sa pagmamadali kanina sa bangko, hindi namalayan ni Roman na ang itim na leather bag na bitbit niya ay naiwan niya sa bubong ng kotse habang inaayos ang seatbelt ng asawa niya.

Pagliko ng SUV sa kanto—

BLAG!

Nahulog ang bag mula sa bubong. Bumagsak ito sa gitna ng kalsada.

Hindi ito napansin nina Roman at Lita. Tuloy-tuloy lang sila sa pagharurot.

Nakita ito ni Tatay Isko.

Tumakbo siya sa gitna ng kalsada, kahit muntik na siyang masagasaan ng jeep.

“Hoy! Magpapakamatay ka ba?!” sigaw ng jeepney driver.

Pinulot ni Tatay Isko ang bag. Mabigat. Sumilip siya sa loob. Nanlaki ang mata niya.

Pera. Maraming-maraming pera. Makakapal na bundle ng libo-libo.

Kung masama ang loob ni Tatay Isko, puwede na siyang tumakas. Puwede na siyang kumain ng masarap, bumili ng bahay, at magbago ang buhay niya. Wala namang nakakita.

Pero nakita niya ang papalayong SUV.

“Sir! Yung bag niyo!” sigaw ni Tatay Isko.

Hindi siya narinig.

Kahit gutom, kahit masakit ang tuhod, tumakbo si Tatay Isko. Hinabol niya ang kotse.

“Sir! Sir! Hinto!”

Tumatakbo siya nang walang tsinelas sa mainit na aspalto. Napapaso ang paa niya. Hinihingal siya na parang sasabog ang baga niya.

Hingal na hingal na kumatok si Tatay Isko sa bintana ng driver.

TOK! TOK! TOK!

Galit na binuksan ni Roman ang bintana. “Ano ba?! Kita mong nagmamadali kami eh! Wala kaming barya! Umalis ka diyan!”

“Sir…” habol-hininga ni Tatay Isko. “H-hindi po ako… nanghihingi…”

Inangat ni Tatay Isko ang itim na bag.

“Nahulog niyo po… sa bubong…”

Natigilan si Roman. Napatingin siya sa bag. Napatingin siya sa asawa niya.

“Yung bag! Roman, yung pera!” tili ni Lita.

Mabilis na kinuha ni Roman ang bag at binuksan. Nandoon pa lahat. Walang kulang. Ang ₱500,000 na inutang pa nila at isinanla ang bahay para lang sa operasyon ng anak nilang may butas sa puso.

Bumaba si Roman at Lita sa sasakyan.

“Tatay…” nanginginig na sabi ni Roman. “Bakit… bakit mo sinauli? Ang daming pera nito. Puwede mong itakbo. Puwede mong baguhin ang buhay mo.”

Ngumiti si Tatay Isko, kahit tumutulo ang pawis at nanginginig ang tuhod sa pagod.

“Sir,” sagot ng matanda. “Mahirap lang po ako. Minsan namumulot ako ng kanin sa basurahan. Pero hindi po ako magnanakaw. Alam ko pong pinaghirapan niyo ’yan. Baka kailangan niyo po.”

Bumigay si Lita. Niyakap niya ang maruming pulubi. Umiyak siya sa balikat nito.

“Tay… hindi niyo lang po alam…” hagulgol ni Lita. “Buhay ng anak namin ang laman nito. Ito na lang ang pag-asa namin para mabuhay siya. Kung nawala ito… mamamatay ang anak namin.”

Napaluha na rin si Roman. Lumuhod siya sa harap ni Tatay Isko at hinawakan ang kamay nito.

“Niligtas niyo ang anak namin, Tay. Niligtas niyo ang pamilya namin.”

Dumukot si Roman ng ilang libo sa bag. “Tay, heto. Pabuya. Kulang pa ’to.”

Umiling si Tatay Isko. “Huwag na po. Gamitin niyo na lang sa anak niyo. Mas kailangan niya ’yan.”

Pero hindi pumayag si Roman.

“Tay, sumama kayo sa amin,” desisyon ni Roman. “Ihahatid namin ang pera sa ospital, tapos kakain tayo. Simula ngayon, sagot ko na ang pagkain at titirahan niyo. Hindi ko hahayaang magutom ang taong nagligtas sa anak ko.”

Sumama si Tatay Isko sa kanila.

Sa araw na iyon, hindi lang pera ang naibalik. Naibalik din ang tiwala sa kabutihan ng tao.

Napatunayan ni Tatay Isko na ang dignidad at katapatan ay hindi nasusukat sa yaman—at minsan, ang taong walang-wala ang siya pang may pinakamalaking maibibigay.