Sa isang sulok, nakaupo si Kuya Berto. Siya ang nakatatandang kapatid ni Adrian. Naka-Barong Tagalog siya, pero halatang luma na ito—naninilaw ang kwelyo at medyo maluwag sa kanya. Ang sapatos niya ay pudpod na ang takong.

Si Berto ay isang magsasaka sa probinsya. Siya ang nagtaguyod kay Adrian para makatapos ito ng Medicine at maging doktor.

Nang dumating ang oras ng pagbibigayan ng regalo, isa-isang lumapit ang mga ninong at ninang na nag-abot ng tsekeng may malalaking halaga.

Tumayo si Berto. Bitbit niya ang kanyang regalo: isang malaking alkansiya na gawa sa semento. Hugis baboy ito, pero pangit ang pagkakapinta. Kulay pink na nagtuklap-tuklap na ang pintura, may dumi pa ng lupa, at walang wrapper.

Paglapit niya sa stage, nagbulungan ang mga sosyal na bisita.

“Oh my God,” rinig na sabi ni Tita Viring, ang matapobreng tiyahin ng bride. “Ano ’yan? Baboy na marumi? Saan galing ’yan, sa basurahan?”

Nagtawanan ang mga nasa kabilang table.

“Baka naman puno ng singko ’yan! Pang-jeep ng bagong kasal!” kantiyaw ng isang pinsan.

Hiyang-hiya si Berto. Yumuko siya. “Adrian, Belle… pasensya na. Ito lang ang nakayanan ko.”

Akmang ilalagay na sana ni Berto ang alkansiya sa ilalim ng mesa para maitago, pero pinigilan siya ni Adrian.

Kinuha ni Adrian ang mabigat at maruming alkansiya. Niyakap niya ito.

“Salamat, Kuya,” seryosong sabi ni Adrian sa mikropono. “Para sa akin, ito ang pinakamagandang regalo.”

Umismid si Tita Viring. “Sus! Drama! Basagin na ’yan para mabilang kung magkano ang barya! Baka puwedeng ipamigay sa mga waiter!”

Dahil sa pang-uuyam ng mga bisita, hiningi ni Adrian ang martilyo sa maintenance crew ng hotel.

“Gusto ninyong makita ang laman?” hamon ni Adrian sa mga tumatawa. “Sige. Babasagin ko.”

Inilagay ni Adrian ang alkansiya sa gitna ng dance floor. Tahimik ang lahat, naghihintay na tumilapon ang mga kalawanging barya.

Itinaas ni Adrian ang martilyo.

POK!

Nabasag ang sementadong baboy. Nagkawatak-watak ito.

Pero… walang kalansing ng barya. Walang tumilapon na singko o piso.

Sa gitna ng mga basag na semento, may isang maliit na velvet box at isang nakatuping papel.

Pinulot ni Adrian ang kahon. Binuksan niya ito.

Kumintab ang isang susi—susi ng isang bahay.

Kinuha niya ang papel at binasa sa mikropono habang nanginginig ang boses.

“Ading, naalala mo nung mga bata tayo? Lagi tayong nakadungaw sa gate ng ‘White House’ sa kanto ng bayan natin. Sabi mo, pangarap mong tumira sa ganung bahay balang araw. Sa loob ng sampung taon, bawat ani ko sa bukid, bawat benta ko ng kalabaw, itinatabi ko sa alkansiyang ito. Nabili ko na ang White House, Adrian. Fully paid. Nakapangalan na sa inyo ni Belle. Regalo ko sa inyo, para hindi na kayo mangupahan.”

Nanlaki ang mata ng lahat. Ang “White House” na tinutukoy ay ang pinakamalaking mansyon sa probinsya nila.

Namutla si Tita Viring. Nalaglag ang panga ng mga pinsang tumawa kanina. Ang alkansiyang akala nila ay basura, ay naglalaman pala ng milyon-milyong halaga ng sakripisyo.

Umiyak si Adrian at tumakbo kay Berto. Niyakap niya ang kuya niya nang mahigpit.

“Kuya… sobra-sobra ito! Wala ka nang tinira para sa sarili mo!” hagulgol ni Adrian.

Ngumiti lang si Berto, kahit may luha sa mata. “Ayos lang ako, Ading. Ang makita kang matagumpay at masaya… ’yun ang yaman ko.”

Humarap si Adrian sa mga bisita, lalo na kay Tita Viring na ngayon ay hindi makatingin nang diretso.

“Tinatawanan ninyo ang alkansiya ng Kuya ko dahil marumi sa labas. Pero hindi ninyo alam, ang laman niyan ay ginto—ang gintong puso ng kapatid ko na hindi kayang tapatan ng kahit anong yaman ninyo dito.”

Sa huli, ang basag na alkansiya ang naging sentro ng atraksyon. Hindi dahil sa semento, kundi dahil ito ang simbolo ng pagmamahal na hindi nasusukat sa kintab ng balot, kundi sa bigat ng laman.