PINULOT NG JEEPNEY DRIVER ANG SANGGOL NA INIWAN SA KANYANG PASADA,
AT NAPALUHA SIYA NANG ITO MISMO ANG DOKTOR NA NAGSALBA SA KANYA PAGKALIPAS NG 23 TAON

Malakas ang buhos ng ulan noong gabing iyon, beinte-tres anyos na ang nakararaan. Pasado alas-dose na at pauwi na sana si Mang Ben galing sa pamamasada ng kanyang kakarag-karag na jeep.

Pagtingin niya sa rearview mirror, may napansin siyang gumagalaw na eco-bag sa dulo ng upuan.

“Naku, may naiwan na naman ang pasahero,” inis na sabi ni Mang Ben.

Pero nang lapitan niya ito, hindi gulay o damit ang laman. Isang sanggol na lalaki. Gutom, nanginginig sa lamig, at iyak nang iyak. May kapirasong papel na nakasuksok sa lampin:

“Kayo na po ang bahala sa kanya. Hindi ko siya kaya buhayin.”

Walang asawa si Mang Ben. Mahirap lang siya. Pero hindi niya matiis na dalhin sa DSWD ang bata.

“Tahan na,” bulong ni Mang Ben habang karga ang sanggol. “Simula ngayon, Jay na ang pangalan mo. At ako na ang Tatay mo.”

Sa loob ng mahabang panahon, ginawa ni Mang Ben ang lahat. Pumasada siya mula madaling araw hanggang hatinggabi. Tiniis niya ang init, traffic, at gutom. Ang bawat pisong kinikita niya ay napupunta sa gatas, damit, at pag-aaral ni Jay.

Matalino si Jay.

“Tay, gusto ko pong maging doktor para gamutin ang rayuma niyo,” pangako ng bata noong elementary pa lang ito.

Tinupad iyon ni Mang Ben. Ibinenta niya ang kalahati ng lupa niya sa probinsya para maitaguyod ang medical school ni Jay.

Lumipas ang panahon. Isa nang ganap na doktor si Jay at nagtatrabaho sa Maynila. Si Mang Ben naman, kahit matanda na, ay namamasada pa rin sa probinsya dahil ayaw niyang maging pabigat.

Isang araw, habang naglilinis ng jeep, biglang nanikip ang dibdib ni Mang Ben.

DUG! DUG!

Hindi siya makahinga. Nanlabo ang paningin niya. Bumagsak siya sa semento.

Dinala siya ng mga kapitbahay sa pinakamalapit na ospital. Pero dahil probinsya iyon at kulang sa gamit, sinabi ng doktor na kailangan siyang ilipat sa Specialty Hospital sa Maynila dahil malala ang kanyang heart attack.

Pagdating sa Maynila, kritikal na si Mang Ben. Agaw-buhay.

“Code Blue! Code Blue! ER Bed 1!” sigaw ng mga nurse.

Nagkakagulo. Walang pulse. Kailangan ng emergency angioplasty.

Dumating ang Head Cardiologist. Bata pa, matangkad, at seryoso ang mukha. Naka-mask ito at surgical cap kaya mata lang ang kita.

“Prepare the cath lab! Now!” sigaw ng doktor.

Habang inooperahan, nakita ng doktor ang calloused hands—mga kamay na puro kalyo. Pamilyar sa kanya ang mga kalyong iyon. Mga kalyo ng isang driver na mahigpit humawak sa manibela ng jeep.

Napatingin ang doktor sa mukha ng pasyente. Kahit puno ng tubo sa bibig, nakilala niya ang peklat sa noo ng matanda—peklat na nakuha nito nang ipagtanggol siya sa mga bully noong bata pa siya.

Nanginig ang kamay ng doktor.

“T-Tay…” bulong niya.

Pero mabilis siyang bumalik sa wisyo.

“Focus, Doc. Save him. Save him!” utos niya sa sarili.

Matapos ang limang oras na operasyon, nailigtas ang pasyente.

Nagising si Mang Ben sa ICU. Malamig. Puti ang paligid.

Ang una niyang inisip ay ang bill.

“Diyos ko… wala akong pambayad dito…” mangiyak-ngiyak na isip ni Mang Ben. “Sana hinayaan niyo na lang akong mamatay.”

Bumukas ang pinto. Pumasok ang doktor na nag-opera sa kanya. Tinanggal nito ang maskara.

Nanlaki ang mata ni Mang Ben. Kahit masakit ang dibdib, napaluha siya.

“J-Jay?” garalgal na boses ni Mang Ben.

Lumapit si Dr. Jay at niyakap nang mahigpit ang ama. Umiiyak ang doktor.

“Tay… buti na lang umabot ka,” hagulgol ni Jay. “Buti na lang ako ang naka-duty.”

“Anak… wala akong pera…”

“Tay, ano ba!” saway ni Jay habang tumatawa at umiiyak. “Ako ang doktor mo. Ako ang may-ari ng buhay ko, kaya ako rin ang bahala sa buhay mo. Walang bill. Libre na ’to.”

Hinawakan ni Dr. Jay ang magaspang na kamay ni Mang Ben.

“Noong sanggol ako, pinulot mo ako sa jeep mo at binigyan ng buhay kahit wala kang pera. Ngayon, hayaan mong ako naman ang sumalba sa’yo. Tay, shift ko naman ngayon. Magpahinga ka na.”

Sa araw na iyon, ang jeepney driver na namumulot lang noon ng barya at pasahero, ay nakatanggap ng sukli na hindi kayang tapatan ng kahit anong yaman—

ang buhay na idinugtong ng anak na kanyang inaruga.