“INANYAYAHAN SIYA NG ISANG MAYAMAN PARA BASTUSIN SIYA — PERO NANG MAKITA NIYA ANG TOTOO… PARA SIYANG NAKAKITA NG DIYOSA SA HARAP NIYA.”

Ako si Rafael, 34.
May-ari ako ng ilang negosyo—resort, catering, at events.
Sanay na akong makakita ng sampung klase ng tao bawat araw:
may mabait, may mapagpanggap, may manloloko.

Pero isang babae lang
ang hindi ko nakalimutan kahit isang beses ko lang nakita—
si Aira, isang simpleng tindera ng kape sa sidewalk.

Hindi siya tulad ng iba.
Mahiyain.
Tahimik.
Laging nakatungo.
Pero may mata siyang parang bituin sa madaling araw.

At sa totoo lang…
kinaibigan ko siya hindi dahil kailangan ko.
Kundi dahil gusto ko.

Pero isang araw,
dumating ang taong mas kinatatakutan ko sa negosyo…

ang pinsan kong mayabang — si Damian.

ANG IMBITASYONG MAY MASAMANG BALAK

“Raf! May ipapakita ako sa’yo,” sabi ni Damian habang inaabot sa’kin ang phone niya.

Nakita ko ang picture ni Aira.
Kinuhaan niya nang palihim.

“Sino nag-send nito sa’yo?”

Ngumisi siya.

“Yung tao ko. Cute ‘di ba?
Pero tingnan mo kung paano siya magbago kapag naka-makeover.
Tawagin mo siya bukas. Ikaw magbayad. Gusto ko makita kung gaano siya kababa.”

Parang bumigat ang dibdib ko.

Hindi niya kilala si Aira.
Hindi niya alam ang bigat ng buhay nito.
Hindi niya alam kung ilang gabi itong umiiyak dahil sa pangungutya ng tao.

Pero gusto niyang gawing laruan.

Hindi ako pumayag.

“Ayoko, Damian.”

Pero ngumisi siya, nakasandal sa upuan.

“Pag di mo ginawa, Rafa…
guguluhin ko negosyo mo.”

At kilala ko siya.
Kaya niyang gawin ’yon.

Kaya napilitan akong tawagan si Aira.

ANG PAGPUPULONG NA KINATAKUTAN KO

Kinabukasan,
dumating si Aira sa private room ng cafe.
Naka loose shirt, faded jeans, at lumang sandals.

Pero nang ngumiti siya…
naalala ko kung bakit ko siya mas gusto kaysa kahit sinong sosyal.

“Sir Rafael, pinatawag n’yo po ako?”

Hindi ko alam paano sasabihin.
Ayokong masaktan siya.
Ayokong isipin niyang ginagamit ko siya.

Pero nagsalita siya bago pa ako.

“May nagagalit po ba? May nagawa ba akong mali?”

Umiling ako.

“Aira… may request lang.
Pwede ka bang ayusan para sa event namin?
Sagot ko lahat.”

Nakita ko ang pag-aalinlangan niya.
Napalunok siya.
Napaiyak siya nang bahagya.

“Sir… wala po akong ganyang damit.
Wala rin akong marunong mag-ayos.”

Nginitian ko siya, pero masakit ang puso ko.

“Ako ang bahala sa lahat.”

At doon siya pumayag—
hindi dahil sa pera,
kundi dahil nagtiwala siya sa’kin.

ANG TRANSFORMATION NA NAGPATAHIMIK SA BUONG LUGAR

Pagdating niya sa hotel suite,
doon na ang stylist, makeup artist, at gown team.

Tahimik lang siya sa upuan habang inaayusan.
Nakapikit.
Parang kinakabahan na parang batang unang beses gumamit ng lipstick.

Pero nang bumukas ang ilaw…
nang humarap siya sa salamin…

Parang tumigil ang mundo.

Si Aira—
ang simpleng babaeng walang tiwala sa sarili—
ngayon ay mukhang diwata na bumaba sa buwan.

Walang exaggeration.

✔ Soft glowing makeup
✔ Long wavy hair
✔ Pearl earrings
✔ A white silk gown that flowed like morning clouds

At ang mata niya…
mga matang kanina pa nagtatago—
ngayon parang sumisilaw.

Napalunok ako.
Hindi ako nakapagsalita.

Hindi ako handa.

Hindi ko in-expect
na masisira ako sa isang tingin lang.

ANG SANDALING NAGPAHIYA KAY DAMIAN

Pagdating namin sa event hall,
unang tumingin si Damian sa kanya.

At ang ngisi niya—
yung nakasanayan niyang ngisi kapag may tinitingnan siyang parang mababa—
biglang naglaho.

Namuti ang mukha niya.
Napalunok.
Napaatras.

“S-Sino ’yan?”

Tiningnan ko siya nang diretsahan.

“Si Aira.”

Nagulat siya.

“Hindi puwedeng siya ’yan.
Parang—parang model!”

Ngumisi ako.

“Bakit? Akala mo ba hindi siya pwedeng maging maganda?”

Hindi sumagot si Damian.

Pero nakita ko ang takot sa mata niya.
Ang guilt.
Ang realization na mali siya.

At si Aira?
Tumayo nang diretso.
Hindi takot.
Hindi maliit.

Parang anghel sa gitna ng sala.

ANG KATOTOHANANG HINDI NIYA ALAM: HINDI MAKEUP ANG PINAGANDA SA KANYA

Lumapit siya sa akin at bumulong:

“Sir Rafael…
kahit isang araw lang…
pwede pala akong maging maganda.”

Ngumiti ako, pero may luha sa gilid.

“Aira…
hindi ito ang unang araw na maganda ka.”

Tumingin siya sa akin, nagtataka.

“Ito lang ang unang araw…
na nakita mo ’yon.”

At doon siya napaluha.

Hinawakan ko ang kamay niyang malamig.

At doon ko sinabi ang totoo:

“Kung papayag ka… gusto kong makita ang maganda mong mukha
hindi lang ngayon…
kundi araw-araw.”

Napalunok siya.
Nanginginig.
Pero ngumiti.

“Rafael…
bakit ngayon mo lang sinabi?”

At doon ko siya niyakap,
sa harap ng taong gustong maliitin siya.

Ngayon, siya ang mayabang—
dahil ang ganda niya,
hindi nila kayang tapatan.

EPILOGO — ANG DIYOSANG HINDI NANANAKOT

Ngayon,
hindi na tindera si Aira.
Siya ang co-owner ng bagong branch namin—
at ang dahilan kung bakit araw-araw akong naniniwalang: